"Wacht, HOE steken we deze straat ook alweer over?" fluisterde ik tegen Michael terwijl we als versteend op de stoep in Hanoi stonden, kijkend naar de tsunami van brommers die eindeloos in beide richtingen stroomde. Een lokale vrouw met een peuter stapte simpelweg de chaos in, lopend in een vast tempo terwijl de zee van scooters op miraculeuze wijze om haar heen pareerde. Welkom in Vietnam, waar je eerste levensles is dat verkeerslichten slechts decoratieve suggesties zijn en het oversteken van de straat evenveel moed, vertrouwen en een compleet gebrek aan zelfbehoud vereist.
Het is nu twee maanden geleden dat we terugkwamen van ons wilde avontuur van een maand door Vietnam, en ik droom nog steeds over de dampende kommen pho, de adembenemende kalkstenen karsten van Ha Long Bay, en ja, zelfs die levensgevaarlijke oversteekacties. Vietnam was niet zomaar een reis voor ons - het was een explosie van alle zintuigen die ervoor zorgt dat ik nu vis-saus op praktisch alles wat ik thuis eet wil (tot grote ergernis van Michael).
Dit reisdagboek beschrijft onze reis van zuid naar noord, met alle verrukkelijke maaltijden, culturele blunders en onverwachte magie die we onderweg tegenkwamen. Dus pak je denkbeeldige helm, spring op onze virtuele scooter, en ga met ons mee terwijl we door de georganiseerde chaos die Vietnam heet zoeven!
Ho Chi Minh City: Waar onze liefdesaffaire met Vietnamese koffie begon
Ons Vietnam-avontuur begon in Ho Chi Minh City (door veel locals nog steeds Saigon genoemd), en laat me je vertellen - niets bereidt je voor op de stap uit een airconditioned vliegveld in de muur van vochtigheid en georganiseerde chaos die deze metropool is.
"Ik denk dat ik aan het smelten ben," kondigde Michael ongeveer 45 seconden na het verlaten van de terminal aan, zijn zorgvuldig gestreken reisshirt vertoonde al indrukwekkende zweetpatronen. We wisten toen nog niet dat dit onze natuurlijke staat zou worden voor de komende maand.
De grote koffie-openbaring
Als er één ding was dat ons hielp omgaan met de hitte, dan was het de ontdekking van Vietnamese koffie op onze allereerste ochtend. We strompelden een klein café op de stoep binnen waar plastic krukjes ter grootte van kinderspeelgoed als zitplaatsen dienden.
"Cà phê sữa đá?" vroeg de serveerder, en we knikten enthousiast ondanks dat we geen idee hadden waarmee we instemden. Wat er kwam veranderde ons leven voor altijd: donkere, intense koffie die langzaam uit een klein metalen filter in een glas met gecondenseerde melk druppelde, allemaal geserveerd met ijs.
Michael nam één slok en zijn ogen werden groot. "Dit is... dit is..." Voor één keer in zijn leven was hij sprakeloos. Ik heb nog steeds de foto van zijn gelukzalige koffiegezicht als achtergrond op mijn telefoon.
Op dag drie hadden we twaalf verschillende koffievariaties geprobeerd en een "koffie-crawl" door de stad uitgestippeld. Michael raakte geobsedeerd door eierkoffie (cà phê trứng), een specialiteit uit Hanoi die op de een of andere manier naar het zuiden was gekomen - een romige, dessertachtige creatie die nergens naar eieren of koffie smaakt, maar toch als de perfecte combinatie van beide.
War Remnants Museum: Een ontnuchterende realiteitscheck
Niet al onze ervaringen in Ho Chi Minh waren zo luchtig als onze koffie-avonturen. Het War Remnants Museum confronteerde ons met de brute realiteit van Vietnams recente geschiedenis - een strakke, onverbloemde kijk op de Vietnamoorlog (of zoals het hier bekend staat, de Amerikaanse Oorlog).
Terwijl we in stilte door de tentoonstellingen liepen en de verwoestende effecten van Agent Orange en andere oorlogsgruwelijkheden zagen door foto's die niets verhullen, raakten we emotioneel uitgeput. We zaten daarna in de kleine tuin van het museum, proberend te verwerken wat we hadden gezien.
"Het is belangrijk om beide kanten van de geschiedenis te zien," zei Michael zachtjes terwijl we een groep Amerikaanse toeristen het museum zagen verlaten, hun gezichten ernstig en bedachtzaam.
Wat ons opviel was hoe Vietnamezen vooruit zijn gegaan zonder zichtbare bitterheid. Onze jonge gids, Minh, wiens grootvader in de oorlog had gevochten, zei het simpel: "We kijken vooruit, niet achteruit. Wat voor goeds brengt woede nu nog?"
Cu Chi Tunnels: Waar Michael vast kwam te zitten
We konden Ho Chi Minh niet verlaten zonder de beroemde Cu Chi Tunnels te bezoeken, het ongelooflijke ondergrondse netwerk dat door Vietcong-soldaten werd gebruikt. De trip begon met het bekijken van misschien wel de meest bizarre propagandafilm die ik ooit heb gezien, met zinnen als "Amerikaanse killerhelden" om lokale strijders te beschrijven.
Michael, altijd de avontuurlijke, stond erop om door een deel van de tunnel te kruipen dat was "vergroot voor toeristen."
"Het komt wel goed," verzekerde hij me. "Deze zijn breder gemaakt voor westerlingen."
Verteller: Ze waren in feite niet breed genoeg voor een Nederlander van 1.88m met brede schouders.
De aanblik van Michael die halverwege de tunnel vastzat, steeds creatiever wordende Nederlandse vloeken fluisterend terwijl een rij geamuseerde toeristen zich achter hem vormde, zal voor altijd een van mijn favoriete Vietnam-herinneringen blijven. Het kostte twee gidsen die aan de voorkant trokken en ik die van achteren duwde (terwijl ik huilde van het lachen) om hem eruit te krijgen.
"Geen. Woord." mompelde hij terwijl hij zichzelf afklopte, zijn waardigheid aanzienlijk meer gekneusd dan zijn lichaam.
Straatvoedsel avonturen en mislukkingen
Ho Chi Minh's straatvoedselscene veroorzaakte fysieke pijn bij ons - niet door voedselvergiftiging, maar door de onmogelijke uitdaging om elke dag te kiezen wat te eten. Van sizzling bánh xèo (knapperige pannenkoeken) tot geurige kommen bún thịt nướng (gegrild varkensvlees met rijstnoedels), elke maaltijd was een openbaring.
Onze street food gids, Linh, werd onze voedselpsycholoog, die ons essentiële Vietnamese zinnen leerde zoals "không ớt" (geen chilipeper) na het aanschouwen van Michaels bijna-doodervaring met een bijzonder pittige kom bún bò Huế. Zijn gezicht kreeg een schakering rood waarvan ik niet wist dat mensen die konden bereiken, terwijl tranen over zijn wangen stroomden.
"Is het pittig?" hijgde hij tussen slokken water (beginnersblunder).
"Ja, zeer beroemd om pittigheid," antwoordde Linh, kijkend met vermaak. "Water maakt erger. Probeer rijst."
Die avond ontwikkelde Michael plotseling interesse in het leren lezen van Vietnamese menu's, met name gericht op het identificeren van chilisymbolen.
Hue: Keizerlijke grandeur en het grote fietsincident
Na de zintuiglijke overbelasting van Ho Chi Minh, namen we een korte vlucht naar Hue, Vietnams oude keizerlijke hoofdstad. De verandering van tempo was onmiddellijk - hoewel nog steeds chaotisch naar Nederlandse maatstaven, voelde Hue bijna sereen vergeleken met Ho Chi Minh.
"Ik kan mezelf weer horen denken," zuchtte Michael tevreden terwijl we langs de Parfumrivier slenterden op onze eerste avond.
De Keizerlijke Citadel: Geschiedenis in technicolor
Hue's belangrijkste attractie, de Keizerlijke Citadel, stond hoog op onze lijst. Dit uitgestrekte complex huisvestte ooit Vietnams keizers tijdens de Nguyen Dynastie. Ondanks zware bombardementen tijdens de oorlog die een groot deel van de site vernietigden, is het restauratiewerk indrukwekkend.
We huurden een gids genaamd meneer Hai, een oudere heer met perfect Engels en een passie voor keizerlijke geschiedenis. Zijn verhalen brachten de afbrokkelende muren tot leven, schilderden beelden van uitgebreide ceremonies, hofintriges en het dagelijks leven van Vietnams laatste keizers.
"De keizer had veel vrouwen, misschien 500 vrouwen in paleis," legde meneer Hai uit met een ondeugende glimlach. "Zeer drukke man."
Michael trok zijn wenkbrauwen op en mompelde zacht: "Klinkt eerder uitputtend dan opwindend."
De levendige gelen en roden van de citadel staken prachtig af tegen de blauwe lucht, wat het een droom voor fotografen maakte. Ik sloeg een beetje door, nam 437 foto's van in wezen hetzelfde draakpatroon. In mijn verdediging, elk had net iets andere belichting.
Het fietsavontuur dat ons bijna fataal werd
In wat misschien wel als onze slechtste reisbeslissing ooit kwalificeert, besloten we het platteland van Hue per fiets te verkennen tijdens het heetste deel van de dag. De tourbeschrijving beloofde "een ontspannen fietstocht door pittoreske dorpjes" wat perfect aangenaam klonk.
Vier uur, twee liter zweet en één kleine crash in een rijstveld later, hadden we verschillende belangrijke lessen geleerd:
- "Ontspannen" betekent in verschillende culturen heel verschillende dingen
- Plattelandswegen in Vietnam zijn niet ontworpen met toeristische fietsers in gedachten
- Waterbuffels hebben altijd voorrang
Het hoogtepunt (of dieptepunt, afhankelijk van perspectief) kwam toen Michael, afgeleid door het zwaaien naar schattige kinderen, een greppel niet opmerkte en over zijn stuur vloog, met een spectaculaire plons in een modderig veld belandend. De lokale boeren vonden dit hilarisch, en al snel had zich een halve dorpsvergadering verzameld om de extractieoperatie van de lange buitenlander te aanschouwen.
In hun verdediging, nadat ze uitgelachen waren, nodigden ze ons uit in hun huis voor thee en lieten ze ons foto's zien van andere toeristen die vergelijkbare lotgevallen hadden ondergaan. Blijkbaar waren we niet bijzonder - ze hebben een hele verzameling herinneringen aan "toeristen die in onze velden vallen".
Koninklijke tombes en op maat gemaakte rampen
Hue's koninklijke tombes verspreid over het platteland zijn architectonische meesterwerken, waarbij elke keizer probeerde zijn voorganger te overtreffen met meer uitgebreide laatste rustplaatsen. We bezochten de tombes van Tu Duc, Khai Dinh en Minh Mang, elk indrukwekkend op zijn eigen manier.
De tombe van Tu Duc, ontworpen door de keizer zelf, doet tevens dienst als lusttuin waar hij poëzie schreef, jaagde en concubines onderhield tijdens zijn leven. "Hij bouwde het om van te genieten voor de dood," legde onze gids uit. "Zeer praktische keizer."
Tussen de tombebezoeken door namen we nog een twijfelachtige beslissing: het laten maken van kleding op maat met nog maar 24 uur over in Hue. De lokale kleermaker verzekerde ons dat het "geen probleem was, zeer snelle service," en we geloofden hem dwaas genoeg.
Wat volgde was een komedie van fouten met drie nachtelijke pasafspraken, een mysterieus krimpende tailleband van Michaels broek, en ik eindigde met een jurk die me deed lijken alsof ik auditie deed voor een rol in een zakelijk drama uit de jaren '80. De laatste pasbeurt vond letterlijk plaats terwijl we onze Grab-taxi naar het treinstation belden, met de kleermaker die aanpassingen deed terwijl we met onze rugzakken aan stonden.
"Nu perfecte pasvorm!" verklaarde ze, terwijl Michael voorzichtig in de taxi ging zitten, bang dat zijn naden het zouden begeven.
Spoiler alert: dat deden ze, midden in onze nachtelijke treinreis naar Da Nang. Het geluid van scheurende stof gevolgd door Michaels zachte "nou, dat is jammer" had onze hele slaapcoupé in een deuk.
Da Nang: Strandgelukzaligheid en food coma central
Na de historische onderdompeling van Hue bood Da Nang een compleet andere Vietnam-ervaring - een met ongerepte stranden, moderne bruggen in de vorm van draken, en verrassend kosmopolitische vibes.
"Het voelt alsof we naar een ander land zijn gereisd," merkte ik op terwijl we langs slanke wolkenkrabbers en luxe resorts reden die de kustlijn omzoomden.
My Khe Beach: Waar we in kreeften veranderden
Da Nang's beroemdste strook zand, My Khe Beach (ooit "China Beach" genoemd door Amerikaanse soldaten die hier tijdens de oorlog vakantie vierden), werd ons thuis voor drie zalige dagen. Ondanks onze beste intenties en religieuze toepassing van zonnebrandcrème, slaagden we er toch in om binnen de eerste dag indrukwekkende zonnebrand op te lopen.
"Ik denk dat ik mijn huid kan voelen koken," merkte Michael op terwijl we onder onze strandparasol lagen, die duidelijk was geplaatst door iemand met een sadistische inslag, aangezien het schaduw bood voor ongeveer 17% van ons lichaam.
Het voordeel van onze roodverbrande toestand waren de talloze aanbiedingen van lokale vrouwen die aloë vera-massages op het strand verkochten. Na bijzonder pijnlijke onderhandelingen (zowel financieel als fysiek), genoten we van dagelijkse aloë-behandelingen die onze vakantie redden en ons wat nieuwe Vietnamese woordenschat leerden, voornamelijk gerelateerd aan "domme toeristen" en "zo rood als tomaat".
De Dragon Bridge vuurshow: Een vlammende teleurstelling
De trots en vreugde van Da Nang is zijn Draken Brug, die naar verluidt elke zaterdagavond vuur en water spuwt. We voegden ons bij honderden toeristen en locals die zich langs de rivieroever verzamelden, camera's in de aanslag voor wat de reisgidsen beloofden dat een "spectaculaire show" zou zijn.
Na een uur dringen voor een goede positie, kwam het grote moment. De kop van de draak begon te bewegen, en toen...
"Is dat het?" vroeg Michael terwijl kleine vlammen, nauwelijks zichtbaar vanaf meer dan drie meter afstand, zielig flikkerden uit de bek van de draak gedurende ongeveer 45 seconden. De watershow die volgde had alle indrukwekkendheid van een tuinsproeier.
De reacties om ons heen varieerden van verward tot hysterisch geamuseerd. Een Franse toerist achter ons kon niet stoppen met lachen: "Ik heb betere vuurshows gezien op een kinderverjaardagsfeestje!"
Om de avond te redden, verdronken we onze teleurstelling in zeevruchten bij de nabijgelegen nachtmarkt, waar we de vreugde van Vietnamese zeevruchten-hotpot ontdekten en tijdelijk de prestatieproblemen van de draak vergaten.
De Marmerbergen: Waar geloof fitness ontmoette
Da Nang's Marmerbergen combineren natuurlijke schoonheid, religieuze betekenis en een afstraffend aantal trappen. Deze vijf kalkstenen en marmeren rotsformaties zijn gevuld met grotten, tunnels en boeddhistische heiligdommen.
Wat de brochures niet vermelden is dat het grondig verkennen ervan het uithoudingsvermogen van een olympisch atleet vereist. Tegen de tijd dat we de top van Thuy Son (Waterberg) bereikten, stelden we beiden onze levenskeuzes en fitheidsniveaus in twijfel.
"Ik denk dat ik een religieuze ervaring heb," hijgde Michael toen we bij het uitkijkpunt ineenstortten, "want ik zie het licht en voel alsof mijn ziel mijn lichaam zou kunnen verlaten."
De grotten herbergden prachtige boeddhistische en hindoeïstische sculpturen, met wierookrook die mystieke lichtstralen creëerde door natuurlijke openingen in het plafond. De spectaculairste was de Huyen Khong Cave, een enorme natuurlijke kamer met een Boeddhabeeld verlicht door zonlicht dat door een gat in de berg stroomt.
Onze afdaling was aanzienlijk sneller dan onze klim, deels omdat Michaels benen in pudding waren veranderd, wat resulteerde in wat hij later beschreef als een "gecontroleerde val" langs verschillende delen van de trap.
Hoi An: Lantaarnverlichte straten en koopwaanzin
Op slechts een korte rit van Da Nang ligt Hoi An, zonder twijfel een van de meest fotogenieke plaatsen die we ooit hebben bezocht. Deze oude handelsplaats met zijn gele gebouwen, kleurrijke lantaarns en verkeersvrije oude stad stal onmiddellijk onze harten.
"Als Da Nang Vietnams coole moderne neef is, dan is Hoi An de onmogelijk mooie, licht excentrieke oma," merkte ik op terwijl we op onze eerste avond door de straten dwaalden, kijkend naar honderden lantaarns die weerspiegelden in de Thu Bon-rivier.
Oude stad: Instagram-hemel en portemonnee-hel
Hoi An's Ancient Town verdient zijn UNESCO Werelderfgoed-status. De goed bewaarde mix van Chinese tempels, Japanse koopmanshuizen, Franse koloniale gebouwen en Vietnamese buishuizen creëert een magische sfeer die nog verder wordt versterkt wanneer de zon ondergaat en duizenden lantaarns de straten verlichten.
Wat ook oplichtte was de snelheid waarmee ons geld verdween. Hoi An is een winkelparadijs, met honderden kleermakerszaken, kunstgalerijen en souvenirwinkels. Ondanks onze kleermakersramp in Hue konden we de verleiding voor ronde twee niet weerstaan.
Deze keer deden we grondig onderzoek en kozen we een van de meer gerenommeerde bedrijven. Het resultaat? Een prachtig linnen pak voor Michael en een zijden jurk voor mij die daadwerkelijk pasten, hoewel onze creditcard stilletjes in een hoekje huilde.
Naast kleding braken we onze bagagegewichtslimieten met handgeschilderde lantaarns, lederwaren en koffiebonen - want blijkbaar waren de 10 zakken koffie die we al hadden gekocht, niet genoeg.
Het kookles-incident
Aangezien Vietnamees eten onze obsessie was geworden, schreven we ons in voor een kookles die begon met een markttour en bootreis, gevolgd door praktisch koken op een landelijke boerderij.
De markttour verliep soepel totdat onze gids Ms. Ha vroeg naar vrijwilligers om bevruchte eendeneieren (hột vịt lộn) te proberen, een lokale delicatesse. Michael, in een poging cultureel avontuurlijk te zijn, stak zijn hand op voordat ik hem kon tegenhouden.
De blik op zijn gezicht toen hij in het gedeeltelijk ontwikkelde eendenembryo beet, zal me voor altijd achtervolgen. Hem ten goede, hij slikte het door, kocht vervolgens onmiddellijk drie flessen water terwijl hij fluisterde: "De dingen die ik doe voor cultureel begrip."
De boottocht naar de boerderij bood een broodnodige hersteltijd, hoewel Michael elke paar minuten bleef mompelen "Ik kan het nog steeds proeven".
Op de boerderij leerden we loempia's, bánh xèo en pho helemaal vanaf nul maken. Alles ging goed tot aan de loempia-rolwedstrijd, waar mijn overdreven ambitieuze vulling-tot-wrapper verhouding resulteerde in wat onze lerares diplomatiek een "lente-explosie" noemde in plaats van een loempia.
"Misschien beter bij eten blijven, niet maken," suggereerde ze vriendelijk, terwijl de rest van de klas probeerde niet te opzichtig te lachen.
De fietsdiefstal die geen diefstal was
Het platteland van Hoi An is het best te verkennen per fiets, dus huurden we fietsen van ons hotel en brachten een dag door met trappen door rijstvelden en kleine dorpjes op Cam Kim Island, bereikbaar met een korte veerdienst.
De dag verliep perfect totdat we stopten voor lunch bij een restaurant aan de rivier en terugkwamen om te ontdekken dat Michaels fiets verdwenen was. Wat volgde was een paniekerig half uur waarin we aan locals probeerden uit te leggen dat we een fiets kwijt waren geraakt, begroet werden met verwarde glimlachjes, en ons afvroegen hoe we dit aan ons hotel moesten uitleggen.
Net toen Michael zijn "de fiets is gestolen" toespraak aan het repeteren was, verscheen een glimlachende oudere man, rijdend op Michaels fiets. Hij gebaarde enthousiast en legde door middel van gebaren en gebroken Engels uit dat hij de fiets naar een overdekte plek had verplaatst omdat het erop leek dat het ging regenen.
Deze willekeurige daad van vriendelijkheid van een volslagen vreemde werd een van onze favoriete Vietnam-herinneringen - dat moment waarop je beseft dat mensen fundamenteel goed zijn en voor elkaar zorgen, ongeacht taal of culturele barrières.
Hanoi: Chaos, charme en koffieperfectie
Onze laatste bestemming voordat we naar huis gingen was Hanoi, Vietnams hoofdstad en een stad die compleet anders aanvoelt dan Ho Chi Minh. Terwijl het zuiden het kapitalisme heeft omarmd met brede boulevards en wolkenkrabbers, behoudt Hanoi meer van zijn oude-wereld charme, met smalle kronkelende straten en een meer zichtbaar traditionele manier van leven.
"Het is alsof iemand de chaos-knop heeft opgevoerd naar elf," merkte Michael op terwijl we door het krankzinnige verkeer van het Old Quarter navigeerden, waar stoepen dienst doen als parkeerplaats voor brommers, uitbreiding van restaurants, en af en toe zelfs als kapperszaken.
Old Quarter: Waar we leerden om straten over te steken als locals
Hanoi's Old Quarter, met zijn 36 gilde-straten die traditioneel elk gewijd zijn aan een specifieke handel, werd zowel onze speeltuin als onze nachtmerrie. De onmogelijk smalle straten vol met scooters, straatverkopers, toeristen en locals die hun dagelijkse bezigheden doen, creëerden een zintuiglijke overbelasting die tegelijkertijd uitputtend en opwindend was.
Onze eerste grote prestatie was het leren oversteken op zijn Hanoi's. De techniek is contra-intuïtief voor westerlingen: je loopt simpelweg langzaam en gestaag het verkeer in, zonder te stoppen of plotselinge bewegingen te maken, en op de een of andere manier stroomt de zee van brommers om je heen als water rond een rots.
"Het is als een vertrouwensval, maar dan met honderden rijdende voertuigen," legde ik uit aan Michael, die drie dagen nodig had om de moed te verzamelen om over te steken zonder zijn ogen te sluiten.
Op onze laatste dag staken we rotondes met acht rijbanen over met het vertrouwen van locals, hoewel mijn hartslagmeter nog steeds "cardiozone" aangaf elke keer dat we het probeerden.
Straatvoedselparadijs
Hanoi's straatvoedselscene is legendarisch, en we maakten het onze missie om zoveel mogelijk te proberen als menselijk mogelijk was. Van de iconische bún chả (het gerecht dat Anthony Bourdain en Obama beroemd samen aten) tot dampende kommen phở ga (kippennoedelsoep), aten we ons door de stad met roekeloze overgave.
Onze meest authentieke ervaring kwam toen we een piepkleine straatoperatie spotten met niets dan minuscule plastic krukjes, één borrelende pot, en een rij locals. Zonder te weten wat ze serveerden, wezen we gewoon en knikten.
Wat we kregen was bún riêu - een tomaten- en krabbensoep met rijstnoedels die ons versteld deed staan. De oudere vrouw die het kraampje runde sprak geen Engels maar bleef naar onze kommen wijzen en duimen opsteken, stralend van trots terwijl we waarderend geluid maakten.
Communicatiebarrières verdwenen volledig wanneer eten betrokken was. Onze beperkte Vietnamese woordenschat breidde zich voornamelijk uit rond eettermen: "lekker" (ngon), "meer alstublieft" (thêm), en "te pittig voor de buitenlander" (qúa cay cho người nước ngoài) - die laatste werd Michaels bijnaam bij verschillende etablissementen die we regelmatig bezochten.
De treinstraat controverse
Een van Hanoi's beroemdste Instagram-spots is "Train Street" - een woonwijk waar huizen op centimeters van actieve treinsporen zijn gebouwd. Twee keer per dag denderen treinen erdoorheen, waardoor cafés haastig hun tafels moeten verplaatsen en toeristen zich tegen muren moeten drukken.
Toen we op bezoek gingen, vonden we politiebarricades en borden die aangaven dat het gebied gesloten was voor toeristen vanwege veiligheidsredenen. Hoewel teleurgesteld, respecteerden we de beslissing - het overtoerisme was duidelijk problematisch geworden voor bewoners en gevaarlijk voor bezoekers.
Niet iedereen deelde onze mening. We keken vol ongeloof toe hoe verschillende toeristen ruzie maakten met de politie en probeerden langs barricades te glippen voor die perfecte Instagram-foto.
"Dit is waarom we geen mooie dingen kunnen hebben," mompelde Michael terwijl we in plaats daarvan kozen voor het genieten van eierkoffie in een legitiem café met uitzicht op het Hoan Kiem-meer.
Ha Long Bay: Karstbergen en kajak-blunders
Geen Vietnam-reis zou compleet zijn zonder een bezoek aan de iconische Ha Long Bay, met zijn duizenden kalkstenen karsten die dramatisch uit smaragdgroene wateren oprijzen. We deden een splurge op een tweedaagse cruise, met de gedachte dat dit natuurwonder meer verdiende dan een gehaaste dagtocht.
Ons schip, de Paradise Elegance, was als het betreden van een andere wereld na weken van budget tot middenklasse accommodaties. Onze hut had een balkon met uitzicht op de baai, en de douche - oh, die douche! - had consistent warm water en echte waterdruk, luxes waarvan we bijna waren vergeten dat ze bestonden.
Kajak avonturen en mislukkingen
Een van de hoogtepunten van Ha Long Bay was de kans om te kajakken door karstformaties en verborgen lagunes. Michael en ik hebben een lange geschiedenis van kajakmeningsverschillen, voornamelijk gecentreerd rond zijn overtuiging dat ik niet goed paddel en mijn frustratie met zijn backseat-sturen.
Vijf minuten in onze romantische kajak-ervaring, kibbelden we als een oud getrouwd stel.
"Je paddelt niet, je spettert alleen maar water overal," klaagde Michael.
"En jij stuurt niet, je draait alleen maar rondjes," kaatste ik terug.
Onze gids, die dit gedrag duidelijk al eerder bij talloze stellen had gezien, stelde soepel voor dat we uit elkaar gingen en elk bij andere alleenreizenden aansloten. Deze diplomatieke oplossing redde zowel onze relatie als de vredige sfeer van de baai.
In mijn nieuwe kajak-partnerschap met Lisa uit Australië ontdekte ik dat Michael misschien een punt had over mijn paddeltechniek, toen Lisa vriendelijk suggereerde dat ik "de peddel wat dieper in het water zou proberen te steken, lieverd."
De grot van ongepast gegiechel
De grotten van Ha Long Bay zijn indrukwekkende natuurlijke formaties, enigszins minder sereen gemaakt door de toevoeging van veelkleurige lichten die ze een disco-achtige sfeer geven. Tijdens onze tour van Sung Sot Cave (Verrassingsgrot), bleef onze gids wijzen naar rotsformaties die verondersteld werden op dieren of objecten te lijken.
"Deze lijkt op olifant," zei hij serieus, wijzend naar een stalagmiet.
Michael en ik knikten beleefd, terwijl we helemaal niets olifantachtigs zagen.
Toen kwam het moment dat ons brak. Wijzend naar een bijzonder fallische rotsformatie verlicht met roze licht, kondigde onze gids aan de hele groep aan: "Deze noemen we 'De Hanenrots.' Zeer bijzonder voor Vietnamese mensen voor vruchtbaarheid."
De snuif die aan mij ontsnapte triggerde Michael, en binnen enkele seconden schudden we beiden van ingehouden gelach, tranen stromend over onze gezichten terwijl we wanhopig probeerden onszelf te beheersen. Onze gids, zegen hem, interpreteerde onze reactie als gepaste waardering voor dit belangrijke culturele symbool en knikte goedkeurend.
Zonsopgang tai chi en inktvis-vissen mislukkingen
Elke ochtend op de cruise begon met optionele tai chi op het zonnedek terwijl de zon opkwam boven de karsten. Ondanks dat geen van ons beiden ochtendmensen zijn, sleepten we onszelf uit bed, vastbesloten de volledige ervaring te krijgen.
Onze tai chi-meester was een serene oudere man die bewoog met ongelooflijke gratie. In tegenstelling daarmee leek Michael op een pasgeboren giraffe die probeerde te schaatsen, terwijl ik steeds de verkeerde kant op draaide en bijna andere deelnemers overboord stootte.
"Heel goede energie," vertelde de instructeur ons vriendelijk, in wat overduidelijk de diplomatieke overdrijving van de eeuw moet zijn geweest.
Avond-inktvisvissen was even onsuccesvol maar veel hilarischer. Gewapend met bamboe hengels en speciale inktvislokkers, lieten we lijnen in het donkere water hangen, verlicht door de felle lichten van de boot die ontworpen waren om inktvis aan te trekken.
Na een uur zonder zelfs maar een knaagje, terwijl andere gasten inktvis na inktvis binnenhaalden, kreeg onze visgids medelijden met ons. Hij schoof naar Michael toe en fluisterde: "Jij koopt inktvis van keuken morgen, vertelt vrouw dat jij vangt, zij zeer onder de indruk." Michaels beledigde gezichtsuitdrukking was onbetaalbaar.
De reis naar huis: Bitterzoete afscheid
Terwijl onze maand in Vietnam ten einde liep, bevonden we ons in de vreemde positie dat we ons tegelijkertijd uitgeput voelden en toch aarzelend om te vertrekken. We hadden duizenden kilometers afgelegd, honderden maaltijden gegeten van straatstalletjes tot fine dining, en onze telefoons gevuld met bijna 6.000 foto's (waarvan de helft eten).
Onze laatste avond in Hanoi keerden we terug naar ons favoriete straatvoedselkraampje waar de eigenaar - die ons zo vaak had gezien dat ze automatisch begon met het brengen van Michaels phở met chili apart - onze rugzakken opmerkte en door middel van handgebaren vroeg of we vertrokken.
Toen we knikten, verdween ze in haar kleine keuken en keerde terug met twee kleine pakketjes gewikkeld in krantenpapier. "Voor vliegtuig," zei ze in een van de weinige Engelse zinnen die ze kende. Binnenin zaten bánh-koekjes - haar specialiteit die we herhaaldelijk hadden geprezen.
Dit kleine gebaar van vriendelijkheid van iemand met wie we nooit echt een gesprek hadden gevoerd, bracht tranen in mijn ogen. Het was exemplarisch voor wat we het meest waren gaan waarderen aan Vietnam - niet alleen de prachtige landschappen of het ongelooflijke eten, maar de warmte en gulheid van de mensen.
Wat we hebben geleerd (over Vietnam, reizen en onszelf)
Een maand in Vietnam leerde ons meer dan we hadden verwacht over het land, reizen in het algemeen, en verrassend genoeg, over onszelf.
Over Vietnam:
- Het is een land van ongelooflijke contrasten - van chaotische steden tot serene platteland, luxe resorts tot eenvoudige homestays
- De oorlog is een deel van hun geschiedenis maar definieert hen niet; de Vietnamezen richten zich op de toekomst met opmerkelijk optimisme
- Eten staat centraal in de Vietnamese cultuur, en het delen van maaltijden creëert verbindingen die taalbarrières overstijgen
- Ondanks toenemend toerisme zijn authentieke ervaringen overal te vinden als je bereid bent om iets van de gebaande paden af te wijken
Over reizen:
- Langzaam reizen is oneindig veel bevredigender dan haasten; onze favoriete momenten kwamen van plaatsen waar we het langst verbleven
- Straatvoedsel is bijna altijd beter dan toeristenrestaurants (en onze magen overleefden het prima)
- Het leren van zelfs een paar basiszinnen in de lokale taal opent deuren en harten
- De beste ervaringen komen vaak voort uit de grootste rampen (Michaels kleermakersmisser is nu een van onze favoriete verhalen)
Over onszelf:
- We zijn aanpasbaarder dan we dachten - van hurktoiletten tot chaotisch verkeer, we raakten uiteindelijk aan alles gewend
- Michael heeft een verrassend talent voor afdingen, terwijl ik uitblink in het vinden van het beste eten op de meest onwaarschijnlijke plekken
- We kunnen langere periodes in extreem kleine ruimtes overleven zonder elkaar te vermoorden (hoewel het fietsincident dichtbij kwam)
- Onze reisprioriteiten zijn verschoven - we waarderen nu ervaringen en connecties meer dan bezienswaardigheden en perfecte foto's
Onze Vietnam must-dos (en must-avoids)
Als je je eigen Vietnam-avontuur plant, hier zijn onze topvanbevelingen en waarschuwingen:
Absolute must-dos:
- Volg een kookles die een markttour bevat - het begrijpen van ingrediënten transformeert hoe je het eten waardeert
- Breng minstens twee nachten door in Ha Long Bay - de dagjesmensen missen de magische vroege ochtenden en avonden
- Laat kleding maken in Hoi An (maar reken op genoeg tijd voor meerdere pasafspraken!)
- Probeer eierkoffie in Hanoi - het klinkt vreemd maar smaakt als vloeibare tiramisu
- Leer goed straten oversteken - het is een levenskunst en vreemd genoeg opwindend eenmaal onder de knie
- Maak een nachtelijke treinreis - die van ons van Hue naar Da Nang was gedenkwaardig om zowel goede als slechte redenen
- Verken het platteland per fiets (maar oefen je evenwichtsvaardigheden eerst)
- Probeer straatvoedsel waar de locals eten - zoek naar plastic krukjes en lange rijen
Benader met voorzichtigheid:
- Motortaxi's (xe ôm) - handig maar angstaanjagend voor de oningewijden
- Bevruchte eendeneieren - tenzij je echt avontuurlijk bent
- Drinkspelletjes met rijstwijn - wat begint als culturele uitwisseling eindigt als ernstige hoofdpijn
- De "medium pittige" optie - het is nooit echt medium
- Te veel souvenirs kopen vroeg in je reis - we hebben handgeschilderde lantaarns door vier steden gedragen
Zouden we teruggaan naar Vietnam?
In een hartslag. Ondanks de uitdagingen, kleine ongemakken en occasionele culturele verwarringen, veroverde Vietnam onze harten op een manier zoals weinig bestemmingen dat hebben gedaan. We zijn al begonnen met het plannen van een terugreis om de gebieden te verkennen die we hebben gemist: Sapa's rijstterrassen, de Mekong Delta en Phu Quoc eiland.
Vietnam biedt die perfecte reisbalans - genoeg infrastructuur voor comfort, genoeg uitdagingen voor groei, ongelooflijke waar voor je geld, en eindeloze mogelijkheden voor echte connecties met plaatsen en mensen.
Toen ons vliegtuig opsteeg vanuit Hanoi, keek Michael uit het raam naar de uitgestrekte stad beneden en zei iets dat perfect onze ervaring vatte: "Ik heb het gevoel dat we nauwelijks aan de oppervlakte hebben gekrast, maar op de een of andere manier voel ik ook dat we een stukje van onszelf achterlaten."
En dat, mede-avonturiers, is het teken van een echt bijzondere bestemming.
Tot de volgende keer,
Merel & Michael
