Hoi reisliefhebbers! Merel hier, en ik kan niet wachten om jullie te vertellen over onze recente ontdekkingstocht door België. Twee weken in dit piepkleine land bleken verrassend genoeg VEEL te kort! Michael en ik dachten aanvankelijk "hoe druk kunnen we het hebben in een land waar je in 3 uur van de ene naar de andere kant rijdt?" Het antwoord? ONGELOFELIJK DRUK!
Dit is geen standaard reisverslag waar ik je vertel hoe mooi de Grote Markt is of hoe lekker de wafels zijn (al zijn ze HEMELS). Nee, dit is het echte verhaal van twee Nederlanders die zich vergapen aan middeleeuwse steden, verdwalen in smalle straatjes, wanhopig proberen om bierproeverijen nuchter te overleven, en ontdekken dat Belgen ons misschien wel beter begrijpen dan we dachten – ook al praten sommigen Frans.
Brussel: waar we tegelijk verliefd en gefrustreerd raakten
Ons Belgische avontuur begon in de hoofdstad, en mijn eerste gedachte bij het verlaten van Brussel-Centraal? "Dit is CHAOTISCH". Het was een druilerige dinsdagmiddag en de mix van toeristen, zakenmensen en locals die allemaal tegelijk ergens naartoe haastten, gaf me meteen een cultuurshock.
Michael, altijd de nuchtere Hollander, stond in het midden van het stationsplein met een raar gezicht te kijken naar Google Maps. "Het hotel is maar 15 minuten lopen, maar ik zie ongeveer 8 verschillende routes?" Welkom in Brussel, waar straten niet in logische patronen lopen maar eerder als een bord spaghetti door elkaar liggen.
Van Manneken Pis tot politiek drama
Na een bijna-dood ervaring bij het oversteken van een rotonde (Brusselaars rijden als GEKKEN, ik zweer het), bereikten we eindelijk ons hotel in de Sint-Katelijnewijk. Een schattig boutique hotel dat vroeger een brouwerij was – een perfect begin van onze Belgische biertocht.
Natuurlijk moesten we de klassieke toeristenplicht vervullen: Manneken Pis bezoeken. Laten we eerlijk zijn, iedereen die zegt dat ze niet teleurgesteld waren bij het zien van dit minuscule plasmannetje, liegt. Michael stond er ademloos naar te kijken voordat hij zei: "DIT is waar iedereen het over heeft? Mijn neefje van drie is indrukwekkender als hij plast!"
Een lokale gids die onze teleurstelling opmerkte, vertelde ons dat Manneken Pis eigenlijk meer dan 1000 verschillende kostuums heeft, en dat hij regelmatig wordt aangekleed voor speciale gelegenheden. Deze informatie maakte het een KLEIN beetje beter, maar niet veel.
De echte magie van Brussel vonden we op de Grote Markt. Ik weet dat het klinkt als een toeristenval, maar WOW. Die versierde gouden gebouwen die gloeien in de avondzon zijn letterlijk sprookjesachtig. We kwamen er per ongeluk tijdens een politiek protest terecht (iets met boeren en tractoren), wat zorgde voor een nogal vreemde mix van middeleeuwse pracht en hedendaags drama.
Michael, op jacht naar de perfecte foto, klom praktisch op een standbeeld tot een lokale politieagent hem vriendelijk (maar beslist) vertelde dat "dit geen pretpark was, monsieur." De schaamrode kleur op zijn gezicht was bijna even goud als de gebouwen om ons heen.
De nacht dat we ons vermogen uitgaven aan bier
's Avonds ontdekten we Delirium Café, met hun wereldrecordaantal bieren (meer dan 2000!). Wat begon als "laten we een paar biertjes proeven" eindigde met Michael die serieus overwoog om een Belgisch biermerk als tatoeage te nemen.
"Dit is wat bier zou moeten zijn!" riep hij dramatisch na zijn vijfde verschillende trappist. De bartender, Jean, kon zijn lachen niet inhouden toen Michael probeerde uit te leggen hoe "Nederlandse pilsjes waterig waren in vergelijking met dit goddelijke brouwsel."
Een belangrijke les die nacht: Belgische bieren zijn STERK. Wat er gebeurde na biertje nummer zeven blijft wazig, maar er zijn foto's van ons dansend met een groep Italiaanse toeristen op de Grote Markt om 1 uur 's nachts. De hoofdpijn de volgende ochtend was legendarisch, maar volgens Michael "elke seconde pijn waard."
Gent: waar we bijna burgers werden
Na twee dagen in Brussel namen we de trein naar Gent, wat onmiddellijk onze nieuwe favoriete Belgische stad werd. Serieus, als je naar België gaat, GA NAAR GENT!
Middeleeuwse magie zonder de mensenmassa
Het eerste wat me opviel aan Gent was hoe het al het goede van een middeleeuwse stad behoudt zonder verstikt te worden door toeristen. De drie iconische torens die boven de stad uittorenen (de Belfort, Sint-Niklaaskerk en Sint-Baafskathedraal) gaven me letterlijk kippenvel.
We ontdekten al snel dat Gent het beste te verkennen is per boot. Onze bootgids, een charismatische Gentenaar genaamd Filip met een snor die zijn eigen postcode verdient, vertelde ons verhalen over vroegere gilden, opstandige Gentenaars, en waarom Gentenaars "stroppendragers" worden genoemd (iets met rebellie tegen Karel V en als straf met een strop om de nek moeten lopen – deze mensen wisten hoe ze een statement moesten maken!).
Michael, die dacht dat hij grappig was, vroeg Filip of Gentenaars nog steeds zo rebels waren. Filip's antwoord: "Natuurlijk, waarom denk je dat we de Brusselaars nog steeds niet serieus nemen?" Zelfs de Amerikaanse toeristen die geen woord Nederlands spraken moesten lachen.
Het kasteel waar Michael een middeleeuwse ridder werd
Het Gravensteen, een echt middeleeuws kasteel MIDDEN IN DE STAD, was een absolute highlight. Niet alleen vanwege de indrukwekkende architectuur, maar ook omdat Michael zichzelf volledig verloor in de rollenspelmogelijkheden.
Voor iemand die anders zo nuchter is, was het hilarisch om hem te zien rennen door de kasteelgangen, met een denkbeeldig zwaard zwaaiend en "Voor Vlaanderen!" roepend. Een schoolreisje met Franse kinderen begon hem aan te moedigen, wat hem alleen maar aanwakkerde. De 45-jarige vader in mij fluisterde toen: "De draken hebben mijn kasteel overgenomen!" is iets wat ik voor altijd zal koesteren op mijn telefoon.
De middeleeuwse folterkamer in het kasteel was zowel fascinerend als verontrustend. Michael keek zo geïnteresseerd naar een bepaald martelwerktuig dat een bewaker hem vertelde: "We verhuren het niet, meneer." Zijn gezicht was onbetaalbaar!
Holy foodgasm in Gent
Wat niemand je vertelt over Gent, is dat het een PARADIJS is voor foodies. We ontdekten een klein restaurantje genaamd 'Chez Léontine' waar we stoofvlees met Gentse strop (een lokaal bier) aten dat zo goed was dat ik bijna mijn moeder belde om haar te vertellen dat haar recept verslagen was (sorry mam!).
Dan was er nog de Vrijdagmarkt, waar we vers gebakken kaneelbroodjes vonden die zo hemels waren dat Michael letterlijk zijn ogen sloot terwijl hij ze at en een paar seconden murmurend voor zich uit staarde. Een lokale vrouw naast ons lachte en zei in perfect Nederlands: "De eerste keer is altijd speciaal, ja?"
Ook verslaafd geraakt aan: neuzekes (kegelvormige snoepjes die alleen in Gent bestaan), mosterd van Tierenteyn (zo sterk dat je neusharen er spontaan van krullen), en natuurlijk meer speciaalbier. Tegen het einde van dag drie in Gent hadden we allebei een "bierbuideltje" ontwikkeld, maar het was ELKE. EXTRA. CALORIE. WAARD.
Antwerpen: mode, diamanten en die keer dat Michael bijna gearresteerd werd
Na Gent trokken we naar Antwerpen, de diamant- en modehoofdstad van België. We namen de trein (Belgische treinen zijn trouwens zowel een zegen als een vloek – ze gaan overal naartoe maar zijn nooit op tijd).
Het station dat eigenlijk het bezoek al waard is
Antwerpen-Centraal is misschien wel het mooiste treinstation ter wereld. Geen grap. Het is zo majestueus dat we letterlijk een half uur ronddwaalden met open mond voordat we überhaupt de stad in gingen. Een lokale zakenman merkte ons op en zei droogjes: "Het is maar een station, hè?" Belgen zijn duidelijk verwend met hun architectuur!
We verbleven in het hippe 't Zuid, een wijk vol kunstgalerijen, vintage winkels en trendy cafés. Onze Airbnb-host, Eva, was een modeontwerper die ons meteen vertelde dat we "te Nederlands gekleed waren" (au!). Toen we vroegen wat dat betekende, wees ze op Michael's praktische wandelschoenen en mijn regenjack en zei: "Jullie zijn duidelijk voorbereid op een natuurramp, niet op een stedentrip." Touché, Eva.
Die keer dat we koninklijk dineerden (en Michael een paspop wilde stelen)
Antwerpen's modemuseum (MoMu) stond bovenaan mijn lijst, en toen we hoorden dat er een speciale tentoonstelling was over Belgische ontwerpers, kon ik mijn geluk niet op. Michael, die mode normaal gesproken beschouwt als "een shirt dat geen gaten heeft," raakte verrassend gefascineerd door het verhaal van de Antwerpse Zes.
Zo gefascineerd zelfs, dat hij serieus overwoog een designerjas van duizenden euro's te kopen totdat ik hem eraan herinnerde dat onze hypotheek ook betaald moest worden. Zijn alternatieve plan was om een paspop met trendy outfit "te lenen" voor een foto, wat bijna eindigde in een gesprek met de beveiliging. "Maar ik wilde hem alleen even aanraken!" is blijkbaar geen geldig excuus in een modemuseum.
's Avonds aten we in een restaurant genaamd 'Het Pomphuis', een voormalig pompstation aan de Schelde dat is omgebouwd tot een elegant restaurant. De serveerster vertelde ons dat de koninklijke familie er weleens komt eten, wat Michael ertoe aanzette om rechtop te gaan zitten en te proberen "koninklijk te kauwen" - wat dat ook moge betekenen. Zijn pogingen om met een onbestaand Belgisch accent te bestellen ("Iek wil graahg de filet deh bøøf, alstublieft") maakten dat de serveerster haar lach moest inhouden.
Diamantenwijk: waar Michael plots juwelier wilde worden
Een bezoek aan Antwerpen is niet compleet zonder de Diamantwijk te bezoeken. Terwijl we door de straten liepen waar miljarden aan diamanten dagelijks verhandeld worden, merkte ik dat Michael steeds stiller werd.
"Denk je dat ik een goede diamanthandelaar zou zijn?" vroeg hij plotseling.
"Jij? De man die niet eens kan zien wanneer ik mijn haar heb laten knippen?" antwoordde ik lachend.
Een lokale juwelier die dit opving, nodigde ons binnen voor een "snelle les in diamantkunde." Wat volgde was een fascinerende 30 minuten waarin Michael leerde over de 4 C's van diamanten. Tegen het einde probeerde hij termen te gebruiken als "uitstekende briljant" en "VS1-helderheid" alsof hij ze zijn hele leven al kende. De juwelier knipoogde naar mij en speelde perfect mee.
De verbazing op Michael's gezicht toen de juwelier terloops liet vallen dat de kleine diamant die hij vasthield "ongeveer 15.000 euro waard was" was onbetaalbaar. Hij gaf het terug alsof het plotseling in vuur was veranderd.
Brugge: waar het voelde alsof we in een levend sprookje stapten
Na het hippe Antwerpen reisden we naar Brugge, en WAT EEN CONTRAST! Van moderne mode naar een stad die letterlijk vastzit in de middeleeuwen - op de best mogelijke manier.
Zijn we per ongeluk in een filmset beland?
Mijn eerste gedachte bij het betreden van Brugge's oude centrum: "Is dit echt? Of zijn we beland op een filmset?" Het antwoord is ja, het is echt, en ja, het is ook gebruikt als filmset (In Bruges, iemand?).
De combinatie van kanalen, middeleeuwse gebouwen, en paardenkoetsen die over de kasseien kletteren creëert een sfeer die zo surrealistisch is dat je jezelf constant moet knijpen. Michael deed dit letterlijk en heeft nu een blauwe plek op zijn arm.
We ontdekten al snel dat Brugge het allerbeste ervaren wordt door doelloos rond te dwalen. Elke bocht brengt een nieuw postkaartjesmoment. De lokale gids die we spraken, Maaike, vertelde ons dat Brugges schoonheid eigenlijk te danken is aan haar economische ondergang in de middeleeuwen - toen de haven verzandde, stopte de ontwikkeling, waardoor alles perfect bewaard bleef.
"Jullie bewonderen eigenlijk een 500 jaar oud economisch drama," zei ze lachend. "Maar we zijn nu blij met onze mislukte haven!"
Het chocolade-incident dat ons bijna bankroet maakte
Brugge staat bekend om zijn chocolade, en oh mijn GOD, het is zo goed als ze zeggen. We bezochten het Choco-Story museum, waar Michael zo geobsedeerd raakte door het chocolademaakproces dat hij drie uur lang praatjes maakte met een chocolatier genaamd Marc.
Tegen het einde van ons bezoek hadden we zo veel chocoladewinkels bezocht dat we een systeem hadden ontwikkeld om ze te beoordelen. Criteria waren onder meer "mondgevoel" (ja, we werden DEZE mensen), "complexiteit" en "wauw-factor." Onze favoriet was een klein, onopvallend winkeltje genaamd 'The Chocolate Line', waar de chocolatier, Dominique Persoone, experimenteert met smaken als bacon, tabak en curry.
Michael kocht letterlijk zo veel chocolade dat we moesten controleren of ons hotel een koelkast had. De hoteleigenaar zag onze zakken en zei droogjes: "Ah, jullie hebben de Chocolade Tour gedaan. Ik zal extra handdoeken sturen voor de chocoladevlekken." Blijkbaar waren we niet de eerste toeristen die overenthousiast werden.
De Belfort-uitdaging en de eendjes-reddingsmissie
Het beklimmen van de 366 treden van het Belfort leek een goed idee... totdat we halverwege waren. De smalle, spiraalvormige stenen trap voelde eindeloos, en Michael begon hardop te fantaseren over een "middeleeuwse roltrap-startup."
Maar, o wat was het uitzicht bovenop de moeite waard! Heel Brugge strekte zich uit onder ons als een levende miniatuurstad. Het was zo perfect dat het nep leek, als een modelspoorbaan gebouwd door een obsessieve verzamelaar.
Terwijl we over de rand keken, merkte Michael een familie eenden op in een van de kanalen beneden. "Kijk! Babyeendjes!" riep hij zo enthousiast dat drie Japanse toeristen naast ons verschrikt opzij sprongen.
Later die dag gingen we op zoek naar die eendjes en vonden ze daadwerkelijk bij een klein kanaal in een rustige wijk. Terwijl we ze fotografeerden, liep een lokale vrouw voorbij die ons een zak oud brood gaf. "Voor de eendjes," zei ze glimlachend. "Ze zijn beroemder dan jullie denken." Blijkbaar waren deze eenden een lokale attractie met hun eigen Instagram-account (@BruggesDuckFamily - niet echt, maar het zou moeten!).
Charleroi: waar we de échte kant van België ontdekten
Onze laatste stop was Charleroi, een keuze die veel Belgen die we ontmoetten deed fronsen. "Waarom in hemelsnaam willen jullie naar Charleroi?" was een veelgehoorde reactie. Maar ik ben altijd nieuwsgierig naar plekken met een slechte reputatie, en Michael is altijd game voor een avontuur.
Van industrieel verval naar urban cool
Charleroi heeft de reputatie België's lelijkste stad te zijn, maar wat we vonden was een fascinerende mix van post-industrieel verval en opkomende urban cool. Ja, er zijn verlaten fabrieken en grauwe gebouwen, maar er is ook een rauwe authenticiteit die je in toeristensteden als Brugge niet vindt.
We deden een "Urban Safari" tour, geleid door een lokale fotograaf genaamd Jules, die ons meenam naar verlaten industrieterreinen die langzaam worden overgenomen door straatkunstenaars en grassroots culturele projecten.
"In Charleroi verstoppen we onze littekens niet, we maken er kunst van," vertelde Jules ons terwijl hij een enorme muurschildering liet zien op een voormalige staalfabriek.
Michael, die normaal gesproken toeristendingen houdt van "mooie kerken en leuke terrassen," raakte volledig gefascineerd door de industriële esthetiek. Hij nam zo veel foto's van roestige machines en afbladderende verf dat ik grapte dat hij een fase als "industriële kunstenaar" doormaakte.
Het lekkere eten in de "lelijkste stad"
Wat ons het meest verraste aan Charleroi was het ETEN. We vonden een kleine bistro genaamd 'Chez Raoul' die van buiten niets bijzonders leek, maar binnen de beste stoemp (gestampte aardappelen met groenten) serveerde die ik ooit heb geproefd.
De chef, een grote man met tattoos en een vriendelijke glimlach, kwam naar onze tafel toen hij hoorde dat we Nederlands spraken. "Ah, Hollanders! Jullie weten wat goed eten is, toch?" zei hij knipogend. Voordat we konden antwoorden, verscheen er een extra bord met huisgemaakte paté "om te proeven."
Die avond ontdekten we dat Charleroi ook een opkomende craftbeer-scene heeft. In een microbrouwerij genaamd 'La Manufacture Urbaine' proefden we bieren gemaakt met water uit de lokale rivier (gezuiverd, verzekerde de brouwer ons) en geïnspireerd door de industriële geschiedenis.
Michael raakte zo enthousiast over een bier genaamd "Le Pays Noir" (Het Zwarte Land - de bijnaam van Charleroi vanwege zijn mijnverleden) dat hij probeerde het recept los te krijgen van de brouwer. Die lachte en zei: "Als ik dat vertel, moet ik je hier houden als gijzelaar, en jullie Nederlanders eten te veel!" Een grap over onze Hollandse zuinigheid die we eigenlijk wel konden waarderen.
Wat we geleerd hebben (over reizen, België, en onszelf)
Twee weken in België leerde ons dat dit kleine land ZOVEEL meer is dan chocolade, bier en EU-bureaucratie (hoewel de chocolade en het bier echt spectaculair zijn).
Over reizen:
- De beste ervaringen komen vaak van random gesprekken met locals
- Kleinere steden zijn net zo boeiend (en vaak authentieker) dan de grote trekpleisters
- Vertrouw nooit een Belg die zegt "dit biertje is niet zo sterk"
- Een land kan geografisch klein zijn maar cultureel enorm divers
- De beste restaurantjes hebben geen TripAdvisor-stickers op de deur
Over België:
- Het is eigenlijk drie landen in één (Vlaanderen, Wallonië en Brussel)
- De taalgrens is ECHT - een "bonjour" in Vlaanderen kan tot opgetrokken wenkbrauwen leiden
- Elke stad, hoe klein ook, heeft zijn eigen lokale specialiteiten en trots
- Belgische "friet" is inderdaad beter dan Nederlandse "patat" (dit doet pijn om toe te geven)
- Ze nemen eten SERIEUS - een maaltijd is een gebeurtenis, geen noodzakelijke pauze
Over onszelf:
- Michael wordt emotioneel over goed bier en kan de merknamen van Belgische trappisten beter onthouden dan de namen van mijn familieleden
- Ik ben bereid elke dieetrestrictie te negeren voor een Luikse wafel met verse slagroom
- We zijn samen beter in het navigeren van middeleeuwse stadscentra dan we dachten
- Mijn Frans is verschrikkelijk, maar Belgen waarderen de poging
- We kunnen allebei verrassend veel chocolade eten voordat we ons misselijk voelen (de grens ligt bij ongeveer 7 pralines, voor toekomstige referentie)
Onze top 10 Belgische momentjes (die niet in reisgidsen staan)
Die keer dat Michael "Manneken Pis" nadeed op een plein in Brussel, niet wetende dat er een schoolreis achter hem stond. De leraar was niet geamuseerd, de kinderen des te meer.
Het perfect getapte biertje in een klein dorpje buiten Gent, waar de barman het glas voorzichtig in een speciale spoelbak dompelde voordat hij het vulde. Toen Michael vroeg waarom, keek de man hem aan alsof hij had gevraagd waarom mensen ademen.
De ochtend dat we wakker werden in Brugge en ontdekten dat er een middeleeuwse markt was opgezet tijdens de nacht. Mensen in volledige historische kostuums probeerden ons kruiden en met de hand genaaide lederen tassen te verkopen terwijl we in onze moderne kleding ons schuldig voelden dat we niet meededen.
Het ontdekken van jenever in een klein café in Antwerpen. De barman serveerde ons meer dan 10 smaken, van framboos tot vanille tot peper. Michael's favoriet was de chocolade-jenever, natuurlijk.
De geweldige gastvrijheid van onze B&B eigenaar in Gent, die merkte dat ik verkouden was en zonder iets te vragen een thermos zelfgemaakte kippensoep op onze kamer afleverde met een briefje: "Vlaamse medicijn, beter dan jullie Hollandse drop."
Onze fiets-fail in Charleroi, toen we dachten dat het een goed idee was om de industriële route per fiets te doen. De fietsen die we huurden waren stadsfietsen zonder versnellingen, en de heuvels waren VEEL steiler dan ze leken. Toen we eindelijk terugkwamen, lachte de verhuurder: "Ik vroeg me al af waarom jullie geen elektrische wilden."
Die ene waanzinnige zonsondergang in Antwerpen, toen we langs de Schelde liepen en de lucht in brand leek te staan. We zaten twee uur op een bankje, kijkend naar de veranderende kleuren, terwijl een lokale straatmuzikant gitaar speelde. Een van die perfecte momenten die je niet kunt plannen.
De koekjesfabriek tour in Brussel, waar we eigenlijk per ongeluk terechtkwamen toen we schuilde voor de regen. De eigenaar, een man van in de 70 die elke koek met de hand maakte, liet ons zijn receptenboek zien dat meer dan 100 jaar oud was.
Die bizarre nacht in een jazz-kelder in Brussel, waar we belandden na het volgen van een groep hipster-uitziende locals. De muziek was geweldig, de rode wijn was vreselijk, maar de ervaring was onvergetelijk. Michael probeerde mee te doen met een improvisatiesessie en werd beleefd maar beslist afgewezen door de saxofonist.
Het moment dat we besloten om spontaan naar Luxemburg te rijden (omdat het "zo dichtbij was") en na een uur rijden ontdekten dat we de verkeerde kant op gingen en eigenlijk op weg waren naar Frankrijk. In onze verdediging: de bewegwijzering was verwarrend en we waren afgeleid door een discussie over of chocolademousse beter is dan tiramisu (het antwoord is natuurlijk chocolademousse).
Onze tips voor jouw België-reis
Als je overweegt om naar België te gaan (en dat zou je ABSOLUUT moeten doen), hier zijn onze belangrijkste tips:
Reis langzaam. Ja, je kúnt vijf steden in een week zien, maar moet je dat willen? Wij ontdekten dat twee volle dagen per stad het minimum is om de sfeer echt te proeven.
Leer een paar basiswoorden in zowel Nederlands als Frans. Zelfs als je het accent volledig verkeerd hebt (zoals ik), waarderen Belgen de moeite enorm.
Eet lokaal. Vergeet internationale ketens - België heeft een rijke culinaire traditie die veel verder gaat dan wafels en chocolade (hoewel die ook geweldig zijn!).
Probeer het bier, zelfs als je geen bierdrinker bent. Belgische bieren zijn een wereld apart. Er is een reden waarom ze UNESCO-erfgoed zijn! Pas wel op met de alcoholpercentages...
Kijk verder dan de toeristische trekpleisters. Brussel, Brugge en Gent zijn geweldig, maar vergeet de kleinere steden en dorpen niet, of zelfs de ruwere randjes zoals Charleroi.
Plan niet alles. Sommige van onze beste ervaringen kwamen van ronddwalen zonder doel, een zijstraatje inslaan, of het advies van een local volgen.
Praat met de mensen. Belgen zijn een stuk toegankelijker dan hun stereotypes suggereren, en ze hebben geweldige verhalen en tips.
Neem comfortabele schoenen mee. Die middeleeuwse kasseien zien er pittoresk uit op foto's, maar zijn moordend voor je voeten na een dag rondwandelen.
Beperk je verwachtingen voor Manneken Pis. Serieus, het is ECHT klein.
Neem een extra koffer mee voor chocolade. Je denkt dat ik overdrijf. Dat doe ik niet.
Tot slot: waarom België een perfecte korte trip is
België is misschien geen voor de hand liggende bestemming zoals Parijs of Rome, maar het heeft een ongelooflijke mix van cultuur, geschiedenis, eten en charme in een klein, gemakkelijk te bereizen pakket.
Het land heeft een soort bescheiden trots die we enorm zijn gaan waarderen - Belgen weten dat ze goede dingen hebben, maar ze zijn niet arrogant. Er is een reden waarom ze drie officiële talen spreken maar nog steeds met iedereen kunnen communiceren: aanpassingsvermogen zit in hun DNA.
We vertrokken met koffers vol chocolade, hoofden vol herinneringen, en een nieuw respect voor dit kleine land dat zo vaak over het hoofd wordt gezien. Oh, en Michael heeft nu een tattoo-afspraak om een Belgisch bierflesje op zijn arm te laten zetten. Ik heb hem weten te overtuigen om te wachten tot we thuis zijn.
Tot de volgende keer, avonturiers!
Liefs, Merel en Michael
P.S. Ik vraag me af of we de volgende keer het zuiden van België moeten verkennen? Ik hoor dat de Ardennen prachtig zijn... en ze hebben daar ook bier... hmm...
