Hey avonturiers! Merel hier, met wat misschien wel het langste reisverslag ooit wordt op It's Time To Adventure. Michael en ik zijn eindelijk terug van wat we onze "once in a lifetime" trip naar Australië noemen... hoewel we nu al plannen maken om terug te gaan. Want laten we eerlijk zijn: drie maanden was LANG NIET genoeg!
Dit verslag is allesbehalve een gepolijste reisgids. Het is een chaotische, hilarische en soms gênante verzameling van onze belevenissen. Verwacht verhalen over hoe ik bijna een hartaanval kreeg toen er een spin zo groot als mijn hand in onze campervan zat, hoe Michael probeerde te surfen en letterlijk zijn zwembroek verloor, en natuurlijk alle magische momenten die ons deden beseffen waarom Australië zo'n bijzondere plek is.
Dus pak een kopje thee (of een wijntje, geen oordeel hier), ga er lekker voor zitten en geniet van onze Australische avonturen!
Landingscrisis in Brisbane: wanneer jetlag en cultuurshock samenkomen
Als er één ding is dat ik jullie kan aanraden, dan is het dit: begin je Australische avontuur NIET met een 26-urige vlucht die landt om 5 uur 's ochtends lokale tijd, terwijl je lichaam denkt dat het middernacht is. Maar natuurlijk was dat precies wat wij deden.
De eerste indruk van Brisbane? Eerlijk? Een waas. Ik weet nog dat ik uit het vliegtuigraampje keek en dacht: "Wauw, dit lijkt precies op... een willekeurige stad." Jetlag is een bitch, mensen. Die eerste dag hebben we vooral doorgebracht als twee zombies die zich afvroegen waarom we al onze spaargeld hadden uitgegeven om ons zo ellendig te voelen.
Ons reddingsplan: South Bank
Na een paar uur proberen te slapen in een hotelkamer die voelde als een draaimolen (bedankt, jetlag), besloten we dat we net zo goed buiten konden zijn. Beste. Beslissing. Ooit.
South Bank werd onze toevluchtsoord in Brisbane. Voor iedereen die naar Brisbane gaat: GA HIERNAARTOE! Het is deze prachtige promenade langs de Brisbane River met een kunstmatig strand midden in de stad. Ja, je leest het goed: een STRAND in de STAD. Streets Beach is een zwembad met zand, omringd door tropische tuinen, en het was precies wat we nodig hadden.
Michael sprong meteen in het water, terwijl ik als een halfdode zeester op een handdoek lag en probeerde te doen alsof het allemaal deel uitmaakte van mijn plan. Een local vroeg zelfs of ik oké was. Zo zag ik er blijkbaar uit. 🙈
Maar na een duik en wat (sterke) Australische koffie bij een van de cafés langs de promenade, begon het leven weer draaglijk te worden. We brachten de hele dag door met doelloos ronddwalen, mensen kijken, en ons verwonderen over hoe relaxed iedereen leek. Oh, en ik raakte geobsedeerd door de ibissen die overal rondliepen alsof ze de plek bezaten. Michael noemde ze "vuilniskippen" vanwege hun gewoonte om in prullenbakken te duiken, maar ik vond ze charmant!
Onze Brisbane must-dos (na herstel van de zombie-fase)
Toen we eenmaal functionerende mensen waren geworden, ontdekten we dat Brisbane eigenlijk een fantastische stad is om je Australische avontuur te beginnen. Het is groot genoeg om je te vermaken, maar niet zo overweldigend als Sydney. Hier zijn onze absolute favorieten:
Mt. Coot-tha Lookout: Oké, we moesten een Uber nemen om hier te komen (openbaar vervoer schijnt mogelijk te zijn, maar leek ingewikkeld), maar de uitzichten over de hele stad zijn WAANZINNIG. Ga rond zonsondergang voor de beste foto's! Ik probeerde een artistieke foto van Michael te maken met de zonsondergang op de achtergrond, maar hij zag eruit als een donker silhouet tegen een fel oranje bol. Fotografie is duidelijk niet mijn sterke punt.
Koala Sanctuary: KOALA'S AAIEN, MENSEN! Het Lone Pine Koala Sanctuary is ongeveer 30 minuten buiten de stad en je kunt er daadwerkelijk koala's knuffelen (wat blijkbaar in veel staten in Australië verboden is). Ze zijn zwaarder dan je zou denken en ruiken een beetje naar eucalyptus en... nou ja, dieren. Michael probeerde stoer te doen, maar ik betrapte hem erop dat hij baby-stemmetjes maakte tegen een slaperige koala genaamd Buster.
Brisbane City Botanic Gardens: Perfect voor een picknick en om te herstellen van jetlag. We kochten wat brood, Australische kaas (die verrassend goed is!), en lokale wijn en hadden een klein feestje. Toen vielen we allebei in slaap op ons picknickkleed en werd ik wakker met een zonnebrand die ongeveer drie weken duurde. Australische zon = geen grapje.
Eat Street Northshore: Een foodmarkt in containers aan de rivier die open is in het weekend. We gingen er twee keer naartoe omdat het zo goed was. Ik werd verliefd op een kraam die iets verkocht dat ze "Loaded Crinkle Fries" noemden - frietjes met ongeveer een miljoen toppings. Michael probeerde krokodillen-bites en beweerde dat het "gewoon als kip" smaakte, wat volgens mij het standaardantwoord is voor alle vreemde dieren die mensen eten.
De Brisbane-blunders (want niet alles ging perfect)
Laten we ook eerlijk zijn over wat NIET werkte in Brisbane:
Openbaar vervoer begrijpen: We kochten een go-kaart (hun OV-kaart) en laadden deze op met wat we dachten dat genoeg zou zijn voor een paar dagen. Fout. We hadden geen idee dat de afstanden zo groot zouden zijn. Mijn kaart was leeg na anderhalve dag, en het bijvullen ervan was verrassend ingewikkeld.
Tijdschema's onderschatten: Alles sluit VEEL vroeger dan in Nederland. We kwamen bij een restaurant aan om 20:30 uur en ze keken ons aan alsof we om middernacht waren binnengewandeld. "Keuken is gesloten, schat," zei de serveerster. We eindigden met McDonald's als diner, wat Michael stiekem geweldig vond, maar ik een beetje teleurstellend.
De koffiecultuur: Ik dacht dat ik van sterke koffie hield totdat ik een "flat white" bestelde in Brisbane. Mijn hart klopte zo snel dat ik dacht dat ik naar het ziekenhuis moest. Australiërs nemen hun koffie SERIEUS. Michael, die normaal gesproken de koffiegek is, was in de zevende hemel.
De kustroute naar Melbourne: een roadtrip die alles veranderde
Na vijf dagen in Brisbane besloten we dat het tijd was voor het echte avontuur: onze roadtrip langs de oostkust die ons uiteindelijk naar Melbourne zou brengen. We huurden een campervan, wat ongeveer de grootte had van mijn eerste studentenkamer. Klein, maar prima voor twee mensen... dachten we.
De campervan: ons huis op wielen (en bron van relatietests)
Kunnen we het even hebben over hoe je relatie echt wordt getest in een ruimte van 5 vierkante meter? Michael en ik zijn samen sinds de universiteit, dus ik dacht dat we elkaar door en door kenden. Maar nee hoor! Ik ontdekte dat hij in zijn slaap praat - voornamelijk over voetbalstatistieken. Hij ontdekte dat ik een maniakale neatfreak word als de ruimte kleiner is dan een gemiddelde badkamer.
Onze campervan heette "Dingo" (alle campervans hadden namen van Australische dieren) en was felgeel, dus we konden hem altijd terugvinden op campings. De eerste keer dat we probeerden het bed op te zetten was een hilarische puinhoop. Er zijn waarschijnlijk beelden van ons, vastgelegd door lachende Australiërs, waarop we worstelen met wat eigenlijk een eenvoudig conversiesysteem was. Maar na twee wijntjes en een serieuze uitbarsting van Michael ("DIT IS ONMOGELIJK!") sliepen we eindelijk in wat eigenlijk best een comfortabel bed was.
De oostkust: waar elke stop beter werd dan de laatste
Ik ga niet elke stop op onze route beschrijven, want dan zit je hier nog volgende week te lezen, maar hier zijn de absolute hoogtepunten:
Gold Coast - waar alles glimt
De Gold Coast is precies wat het klinkt als: glitterend, glanzend, en een beetje over de top. Surfers Paradise, het belangrijkste strandgebied, voelde aan als een kruising tussen Las Vegas en een postkaart van een tropisch paradijs.
We parkeerden onze campervan op een camping net buiten de stad en namen bussen naar het centrum (ja, we hadden onze les geleerd over het openbaar vervoer). De stranden zijn ONGELOOFLIJK - kilometers lang goudkleurig zand met perfect azuurblauw water. Michael besloot dat dit de perfecte plek was om surfen te leren, dus hij boekte een les. En ja, dit is waar het zwembroekincident plaatsvond.
Ongeveer tien minuten in zijn eerste surfles stond hij triomfantelijk op zijn board, wankelde, viel... en verloor zijn zwembroek in de golven. Een groep Japanse toeristen die toevallig foto's maakten op dat moment... laten we zeggen dat Michael misschien beroemd is in Tokio nu. Gelukkig heeft hij humor, en het verhaal werd alleen maar beter tijdens het vertellen bij elk biertje later die avond.
Byron Bay - waar we bijna besloten te blijven
Oh. Mijn. God. Byron Bay. Als er één plek is in Australië waar we serieus overwogen om gewoon te blijven en nooit meer weg te gaan, dan was het hier. Deze kleine kustplaats is zo vol van laid-back vibes, prachtige stranden, en een soort magische energie dat ik het moeilijk onder woorden kan brengen.
We bleven hier een week in plaats van de geplande drie dagen. Elke ochtend maakten we de wandeling naar de vuurtoren bij Cape Byron (het meest oostelijke punt van het Australische vasteland) om de zonsopgang te zien. Elke. Ochtend. En het werd nooit saai. We zagen zelfs dolfijnen springen in het ochtendlicht, wat zo'n perfect Instagram-moment was dat ik me afvroeg of de Australische toeristenraad ze had ingehuurd.
De sfeer in Byron Bay is onmogelijk te beschrijven zonder cliché te klinken. Het is echt een mix van surfcultuur, hipster-koffietentjes, spirituele retreats, en pure natuurlijke schoonheid. Michael, die normaal gesproken skeptisch is over alles wat "spiritueel" klinkt, liet zich zelfs overhalen om een yogales op het strand te doen bij zonsopgang. De foto's hiervan zijn strikt verboden op onze sociale media volgens zijn expliciete instructies.
Niet te missen in Byron Bay:
- De wandeling naar de vuurtoren (Cape Byron Walking Track)
- The Farm - een werkboerderij met een GEWELDIG restaurant
- Surfen bij The Pass (zelfs als je je zwembroek verliest)
- De woensdagmarkt voor lokale producten en ambachten
- The Balcony Bar voor sunset cocktails
De spinnencrisis van Sydney
Na veel meer stops (sorry, Coffs Harbour en Newcastle, jullie waren ook geweldig) bereikten we eindelijk Sydney. We hadden besloten om hier onze campervan in te leveren en een appartement te huren voor twee weken, omdat, nou ja, na zes weken in een campervan hadden we behoefte aan een echte douche en een bed dat niet elke avond in elkaar gezet hoefde te worden.
Maar voordat we Dingo inleverden, moesten we hem schoonmaken. En dat is waar het Spinnenincident plaatsvond. Ik was bezig de kastjes te legen toen ik EEN HUNTSMAN SPIN ZO GROOT ALS MIJN HAND zag. Wat volgde was een scène rechtsreeks uit een comedy: ik schreeuwde zo hard dat ik denk dat ze het in Nieuw-Zeeland konden horen, sprong uit de campervan en weigerde terug te gaan.
Michael, mijn dappere held, probeerde de spin te vangen met een kom en een stuk papier. De spin, een echte Australiër, vond dit helemaal niet leuk en besloot te SPRINGEN. Ja, deze dingen SPRINGEN. Nu waren we allebei buiten de campervan, kijkend door het raam naar het beest dat nu onze laatste dag in ons mobiele huis had verpest.
Uiteindelijk redde een vriendelijke campingbeheerder ons ("Ah, je hebt Wallace ontmoet! Hij woont hier al een tijdje") en ving de spin met zijn BLOTE HANDEN. Australiërs zijn een ander soort mensen, echt waar.
Sydney: waar we eindelijk weer normaal konden douchen
Na het Spinnenincident waren we meer dan klaar voor ons appartement in Darlinghurst, een hippe wijk net buiten het centrum van Sydney. Twee weken in Sydney is nauwelijks genoeg om de oppervlakte te bekrassen van wat deze stad te bieden heeft, maar we deden ons best.
De klassiekers (ja, we waren volledige toeristen en we schamen ons niet)
Sydney Opera House: Ja, het is een cliché. Ja, het staat op elke postkaart. En ja, het is nog steeds ADEMBENEMEND als je het in het echt ziet. We maakten de rookie mistake om te proberen er "toevallig langslopen en cool doen", maar ik kon mezelf niet beheersen en barstte uit in een soort hysterisch gepiep toen ik het voor het eerst zag. We boekten een rondleiding door het gebouw, wat ik iedereen zou aanraden - de architectuurverhalen zijn fascinerend!
Harbour Bridge: We deden niet de klimtocht (heb je gezien wat die kost?!), maar we liepen wel over de brug, wat gratis is en nog steeds fantastische uitzichten biedt. Michael bleef stoppen voor "één laatste foto", tot ik dreigde zijn telefoon in de haven te gooien.
Bondi Beach: Als een strandliefhebber MOEST ik naar Bondi. Het was precies zoals ik me had voorgesteld: prachtig, druk, en vol met mensen die er beter uitzien in zwemkleding dan ik ooit zal doen. We deden de Bondi to Coogee kustwandeling, wat absoluut een van de mooiste stadswandelingen ter wereld moet zijn. Halverwege stopten we bij een klein café in Bronte Beach waar we de beste avocado toast ooit hadden (sorry voor zo'n millennial cliché, maar het is waar).
De verborgen pareltjes (waar we ons cool en lokaal voelden)
Newtown: Deze wijk werd onze favoriete plek om te eten. Het is een soort alternatieve, hipster-achtige buurt met fantastische streetart en eettentjes uit alle wereldkeukens. We raakten verslaafd aan een klein Ethiopisch restaurant genaamd Alem's House waar je eet met je handen en alles deelt. Michael werd er zo enthousiast van dat hij probeerde Ethiopisch eten te koken in ons gehuurde appartement. Ons brandalarm kan bevestigen dat dit geen succes was.
Manly Ferry: De locals vertelden ons dat de Manly Ferry de goedkoopste haventour is, en ze hadden gelijk. Voor slechts een paar dollar namen we de veerboot naar Manly Beach, genoten van de uitzichten op de haven, en brachten een fantastische dag door op een strand dat minder toeristisch aanvoelde dan Bondi.
The Rocks Markets: We struinden urenlang rond op deze markt, kochten souvenirs die we absoluut niet in onze koffers konden proppen (inclusief een didgeridoo, wat WAREN we aan het denken?), en proefden lokaal straatvoedsel. Ik werd obsessief over een kraampje dat handgemaakte zeep verkocht, en nu ruikt onze badkamer thuis naar eucalyptus en pepermunt.
De Sydney fuck-ups (want we blijven onszelf)
Het weer onderschatten: We bezochten Sydney in wat volgens de locals de "natste week van het jaar" was. Op een dag regende het zo hard dat we letterlijk door enkeldiep water waadden. Michael's schoenen waren zo doorweekt dat we ze moesten föhnen in het appartement, wat tot een interessante brandlucht leidde.
Verkeerde ferry-terminals: Het zou mij niet zijn als ik niet naar de verkeerde ferryterminal zou gaan. We stonden 30 minuten te wachten op een veerboot die nooit zou komen, omdat we bij Barangaroo stonden terwijl we bij Circular Quay moesten zijn. Rookie mistake.
De tijdzones verwarren bij het bellen naar huis: Ik belde mijn moeder om 3 uur 's nachts Nederlandse tijd omdat ik de tijdzones verkeerd had berekend. Ze nam op in paniek, denkend dat er iets ergs was gebeurd. Sorry, mam!
Melbourne: hipster heaven (en waar ik mijn koffienormen voor altijd verhoogde)
Na Sydney vlogen we naar Melbourne, omdat de gedachte aan nog meer dagen in een campervan ons deed huiveren (sorry, Dingo, we hielden van je, maar we hebben onze grenzen). Melbourne en Sydney zijn zo verschillend als twee steden in hetzelfde land kunnen zijn, en ik werd meteen verliefd op de straatkunst, koffiecultuur en het iets koelere weer van Melbourne.
Een caffeïne-crisis per dag
Als er één ding is dat je moet weten over Melbourne, dan is het dat ze OBSESSIEF zijn over koffie. En nu ik ook. Elke ochtend was een nieuwe kans om een ander hipster-koffietentje te ontdekken. Mijn favoriet was Patricia Coffee Brewers, een minuscuul cafeetje zonder zitplaatsen waar de barista's je koffie behandelen alsof het een kunstwerk is.
Michael, die normaal zijn koffie drinkt "met genoeg melk om het drinkbaar te maken", werd plotseling een koffie-snob die woorden gebruikte als "mondgevoel" en "afdronk". Ik heb het allemaal op video als chantage voor later.
We deden een zelfgemaakte koffietour door wijken als Fitzroy en Carlton, waar elk café zijn eigen specialiteit heeft. Tegen het einde van onze tijd in Melbourne kon ik het verschil proeven tussen koffiebonen uit Ethiopië en Colombia, wat zowel indrukwekkend als licht verontrustend is.
De foodie-hoofdstad van Australië
Melbourne is GEMAAKT voor foodies. We probeerden elke dag iets nieuws, van dumplings in Chinatown tot Italiaanse gerechten in Carlton en moderne Australische fusion in hippe restaurants. Hoogtepunten waren:
Queen Victoria Market: We gingen hier drie keer naartoe voor de verse producten, kazen, en de Amerikaanse donuts (die ironisch genoeg niets met Amerika te maken hebben maar DE HEMEL zijn - warme jam-gevulde bollen van geluk).
Lune Croissanterie: We stonden om 7 uur 's ochtends in de rij voor wat velen beschouwen als de beste croissants ter wereld. Was het het waard? JA. Michael at er drie achter elkaar en noemde het "een religieuze ervaring".
Chin Chin: Dit Zuidoost-Aziatische restaurant had een rij buiten, maar het wachten was de moeite waard. We bestelden zo veel dat de serveerder vroeg of we zeker wisten dat we alles aankonden. (We konden het niet, maar namen de rest mee voor een middernachtsnack).
Verkennen buiten de stad
We huurden een auto voor een paar dagen om buiten Melbourne te verkennen:
Great Ocean Road: Een van de mooiste kustroutes ter wereld, en het was adembenemend ondanks het regenachtige weer. De Twaalf Apostelen (rotsformaties in de oceaan) waren zelfs in de mist indrukwekkend. Ik probeerde artistieke foto's te maken, maar het beste wat ik kreeg was Michael die zijn regenjas over zijn hoofd hield en eruitzag als een boze schildpad.
Yarra Valley: Australische wijn! We deden een wijnproeverij in de Yarra Valley en eindigden met zes flessen wijn die we op de een of andere manier naar huis moesten krijgen. Michael, die beweert een "ervaren wijnproever" te zijn, was zo aangeschoten na de derde wijnmakerij dat hij de spuugemmers gebruikte als normale bekers. De buschauffeur vond het hilarisch, de andere toeristen iets minder.
Phillip Island: We gingen hier specifiek naartoe voor de Penguin Parade, waar je kleine pinguïns uit de oceaan ziet waggelen bij zonsondergang. HET SCHATTIGSTE DING OOIT. Ik huilde bijna. Michael ontkent dat hij ook emotioneel werd, maar ik zag hem stiekem zijn ogen afvegen.
De Melbourne-eigenaardigheden die we leerden te waarderen
Vier seizoenen op één dag: De locals grapten hierover, maar het is ECHT. We hebben letterlijk zonneschijn, regen, kou en hitte meegemaakt binnen 24 uur. Je moet altijd een jas bij je hebben, zelfs op dagen die beginnen met 30 graden.
Tramcultuur: Het tramnetwerk in Melbourne is geweldig, en de Free Tram Zone in het centrum betekent dat je gratis rond kunt reizen. Maar we leerden snel dat er ongeschreven regels zijn - zoals dat je je moet haasten bij het in- en uitstappen, en dat je NOOIT in het midden van de deur moet blijven staan. Een lokale vrouw gaf Michael een dodelijke blik toen hij dit deed, en hij heeft sindsdien nachtmerries.
Straatkunst als navigatie: De graffiti in Melbourne is zo goed dat we het als navigatiepunten gebruikten. "Sla rechtsaf bij de grote blauwe octopus" werd een normale zin in onze gesprekken.
Perth: de ondergewaardeerde schoonheid aan de westkust
Na Melbourne vlogen we helemaal naar de andere kant van Australië naar Perth. Eerlijk? We hadden geen idee wat te verwachten. Veel mensen slaan Perth over omdat het zo ver van alles ligt. Maar WOW, wat een verrassing!
De meest geïsoleerde grote stad ter wereld
Perth voelt totaal anders dan de oostkust. Het is rustiger, meer ontspannen, en heeft een soort "we-hebben-de-rest-van-Australië-niet-nodig" vibe die we meteen geweldig vonden. Plus, de stranden hier? ONGELOOFLIJK. En veel minder druk dan Bondi of St. Kilda.
Cottesloe Beach: Misschien wel het mooiste stadsstrand dat ik ooit heb gezien. Kristalhelder water, wit zand, en de perfecte plek om de zonsondergang te bekijken terwijl de zon letterlijk in de Indische Oceaan zakt. We zaten hier elke avond met een fles wijn en lokale kaas, en ik werd bijna filosofisch over hoe perfect het leven kan zijn in zulke momenten.
Kings Park: Een enorm park met uitzicht over de hele stad en de Swan River. We deden een aboriginalrondleiding hier die ons meer leerde over de oorspronkelijke cultuur en het landgebruik dan al onze schooljaren bij elkaar. Michael raakte geobsedeerd door bushtucker (inheems voedsel) en probeerde te identificeren wat we konden eten als we ooit gestrand zouden raken. Alsof dat zou gebeuren in het midden van een grote stad.
Elizabeth Quay: Dit nieuw ontwikkelde gebied aan het water heeft coole moderne architectuur en bruggen. We namen een boottochtje op de Swan River vanaf hier en zagen de stad vanaf het water, wat een heel ander perspectief gaf.
Fremantle: de charme van het oude gecombineerd met hipster cool
Fremantle (of "Freo" zoals de locals het noemen) is een havenstad net buiten Perth en werd onze favoriete plek in het westen. Het heeft deze perfecte mix van historische gebouwen, trendy cafés, en maritieme vibes.
Fremantle Markets: Deze overdekte markt is een paradijs voor foodies en soevenirjagers. We probeerden kangoeroevlees (sorry, skippy) op aandringen van een lokale verkoper die beweerde dat het "het gezondste vlees ter wereld" is. Het was verrassend lekker, een beetje als heel mager rundvlees.
Little Creatures Brewery: Een brouwerij direct aan de haven waar je het brouwproces kunt bekijken terwijl je hun bieren proeft. Michael was in de zevende hemel en deed alsof hij ooit iets over bier heeft geweten met uitspraken als "hmm, interessante hoppy tonen" terwijl ik mijn ogen rolde.
Fremantle Prison: We deden een nachttour door deze oude gevangenis, wat verbazingwekkend spannend was. Onze gids vertelde de meest gruwelijke verhalen met een opgewekt Australisch accent, wat het des te verontrustender maakte. Ik kneep Michael's hand bijna blauw tijdens het "geesten" gedeelte van de tour.
Margaret River: waar wijn en golven samenkomen
We huurden een auto en reden naar het zuiden naar de Margaret River regio, een gebied dat bekend staat om zijn wijngaarden en surfstranden. Het was de perfecte combinatie voor ons: wijn voor mij, golven voor Michael.
Wijntours: We boekten een georganiseerde tour zodat we allebei konden proeven zonder dat iemand hoefde te rijden. Het was een goede beslissing, want tegen de vierde wijnmakerij zat ik wijnmakers uit te horen over fermentatieprocessen alsof ik ooit verder was gekomen dan "hmm, lekker" in mijn wijnkennis.
Mammoetgrotten: De ondergrondse kalksteengrotten in dit gebied zijn WAANZINNIG. We bezochten Jewel Cave en stonden met open mond te kijken naar formaties die er duizenden jaren over hadden gedaan om te groeien. Michael stootte zijn hoofd tegen een laaghangende stalactiet en vloekte zo hard dat onze gids hem een boze blik toewierp.
Cape Leeuwin: Het meest zuidwestelijke punt van Australië, waar de Indische Oceaan en de Zuidelijke Oceaan elkaar ontmoeten. Er is een iconische vuurtoren en we maakten wat dramatische foto's van onszelf die naar de horizon tuurden alsof we contempleerden over de zin van het leven. In werkelijkheid was het vooral "damn, het waait hard hier!"
Onze top 10 Australië-momentjes (die niet in reisgidsen staan)
Aangezien dit It's Time To Adventure is, en niet een saaie reisgids, wil ik afsluiten met onze top 10 meest memorabele momenten die je waarschijnlijk niet in een Lonely Planet vindt:
- De dag dat Michael per ongeluk een kangoeroe high-fivede op een wildlife-park in Queensland. Hij probeerde een selfie te maken, en BAM, kangoeroe poot tegen zijn hand. Hij was zo geschrokken dat hij zijn telefoon bijna in het verblijf liet vallen. De ranger kon niet meer stoppen met lachen.
- Toen we verdwaalden in de Blue Mountains en besloten dat we "avontuurlijk" zouden zijn door een "kortere route" te nemen. Drie uur later, na wat leek op een overlevingstocht, kwamen we uit op... het parkeerterrein waar we begonnen waren. Michael weigert sindsdien om navigatie-apps uit te zetten, zelfs voor een wandeling van 5 minuten.
- De spontane karaoke-avond in een pub in Canberra waar ik werd overgehaald om "Land Down Under" te zingen met een groep Australische grootmoeders die een vrijgezellenfeest vierden. Ze noemden me "Dutch Spice" voor de rest van de avond en we zijn nog steeds bevriend op Facebook.
- De keer dat we een leuk stranddagje gepland hadden in Noosa en werden verrast door een plotselinge regenbui, eindigend met ons rennend door de straten, doorweekt, met Michael die dramatisch "I'm singing in the rain" zong terwijl toeristen ons filmden. Waarschijnlijk zijn we nu viral in Japan.
- Onze poging om zelf tim tams te maken in ons Airbnb in Adelaide omdat we verslaafd waren geraakt maar de lokale supermarkt was gesloten. Het resultaat leek meer op chocolade pannenkoekjes, maar we aten ze allemaal op terwijl we Netflix keken.
- Toen we een walvis spotten tijdens een veerboottocht in Sydney Harbour en ik zo opgewonden raakte dat ik mijn ijsje over een chique zakenman naast me gooide. Hij was verrassend aardig over het hebben van vanille-ijs op zijn designerpak.
- De nacht dat we kampeerden in de Outback en Michael midden in de nacht wakker werd, denkend dat er een slang in de tent was. Hij sprong zo snel op dat hij het tentdoek scheurde. Het bleek een sok te zijn die ik had uitgetrokken in mijn slaap. We lachen er nog steeds om (nou ja, ik lach, hij vindt het nog steeds niet grappig).
- Ons mini-avontuur met een horde krabben op een afgelegen strand in Western Australia. We waren de enigen op het strand tot... er plotseling honderden kleine krabben uit het zand kwamen. Michael, mijnheer "ik ben niet bang voor beestjes", sprong letterlijk in mijn armen als in een Scooby-Doo aflevering.
- De keer dat we een oudere man hielpen die verdwaald was in Melbourne en hij ons als dank meenam naar zijn favoriete hidden gem restaurant dat niet in gidsen staat. We aten de beste Thaise curry van ons leven in een kelder onder een wasserette, en de eigenaar behandelde ons als familie toen hij hoorde dat we vrienden waren van "Oom Barry".
- De laatste nacht in Sydney toen we besloten om op de rotsen bij de haven te zitten met een fles wijn, kijkend naar het Opera House en de Harbour Bridge, en helemaal geëmotioneerd werden over hoe ongelooflijk deze reis was geweest. We maakten daar de belofte om terug te komen voor onze 10-jarige jubileum. En ooit misschien zelfs voor langere tijd te blijven.
Fremantle: de perfecte blend van geschiedenis, kunst en foodie-cultuur
Ik wil nog even dieper ingaan op Fremantle omdat dit echt zo'n verrassende ontdekking voor ons was. Als je naar Perth gaat, MOET je tijd uittrekken voor "Freo" zoals de locals het noemen.
De hipste gevangenis die je ooit zult bezoeken
De Fremantle Prison tour was een van de meest fascinerende dingen die we deden in West-Australië. Deze gevangenis was operationeel tot 1991 (ja, zo recent!) en sommige delen ervan zijn ronduit griezelig.
We kozen voor de "Tunnels Tour" waar je daadwerkelijk afdaalt in de ondergrondse tunnels die gevangenen groeven onder de gevangenis. Een deel van de tour is in een bootje door smalle, donkere tunnels. Michael, die beweert geen claustrofobie te hebben, hield mijn hand zo stevig vast dat ik later blauwe plekken had.
Onze gids, een local genaamd Dave met een snor die een eigen leven leek te leiden, vertelde de meest bizarre verhalen over ontsnappingspogingen. Mijn favoriet: een gevangene die zichzelf in 1960 probeerde te verstoppen in een grote paddock van papier-maché om zo te ontsnappen. Hij werd ontdekt toen hij moest niezen.
De foodie scene die ons bankroet maakte
Fremantle Markets waren onze eerste kennismaking met de lokale food scene, en WOW. Het is een grote overdekte markt waar je alles kunt vinden van vers fruit tot gourmet streetfood. We speelden een spel dat we "extreme proeven" noemden, waarbij we om de beurt iets moesten uitkiezen dat de ander nog nooit had geprobeerd.
Zo kwam het dat ik crocodile jerky at (verrassend lekker!) en Michael een honeyant probeerde (letterlijk een mier vol met honing die explodeert in je mond - zijn gezicht was ONBETAALBAAR).
Naast de markt ontdekten we een café genaamd "Bread in Common" met zelfgebakken zuurdesembrood dat zo goed was dat ik overwoog om een brood in mijn koffer naar huis te smokkelen. We aten er drie keer in één week, en elke keer moest ik Michael tegenhouden om niet met de bakker te gaan praten over zijn gistculturen. Blijkbaar is "praatjes maken over gistculturen" een ding als je drie jaar een sourdough starter thuis hebt.
Street art tour die onze Instagram feeds domineerde
Fremantle heeft een bloeiende street art scene, en we besloten een zelfgemaakte tour te doen met behulp van een kaart die we bij het toeristenbureau kregen. Wat begon als "even een paar muurschilderingen bekijken" veranderde in een vier uur durende obsessieve zoektocht naar ELKE MUURSCHILDERING DIE ER BESTAAT.
We maakten honderden foto's en ik denk dat mijn Instagram-volgers nog steeds aan het herstellen zijn van de stortvloed aan street art content die ik deelde. Mijn favoriete werk was een enorme walvis op de zijkant van een gebouw in het centrum, terwijl Michael niet stopte met praten over een stuk dat een krokodil liet zien die uit de muur leek te breken.
De echte highlight? We zagen een kunstenaar bezig met een nieuwe muurschildering en stopten om een praatje te maken. Ze liet Michael zelfs een klein deel verven (een eenvoudige blauwe achtergrond, maar toch). Hij was zo trots dat hij een selfie met "zijn kunst" nam die hij als profielfoto gebruikte tot ik hem dwong het te veranderen omdat hij zichzelf een "opkomend street artist" begon te noemen.
Perth: de stad waar we bijna bleven hangen
Perth verraste ons misschien wel het meest van alle Australische steden. We hadden eerlijk gezegd niet superveel verwachtingen (sorry, Perth!), maar het stal compleet ons hart. Het heeft deze perfecte balans tussen grote-stad-voorzieningen en een ontspannen, bijna dorpse sfeer.
De beste openbare barbecues ter wereld (ja, echt)
Een ding dat we snel leerden: Australiërs nemen hun openbare barbecues SERIEUS. In parken door heel Perth staan gratis elektrische barbecues die SCHOON zijn (ik herhaal: SCHOON OPENBARE BARBECUES), en locals gebruiken ze constant.
We raakten bevriend met een groep locals tijdens een barbie in Kings Park, toen Michael de klassieke Nederlandse toerist uithing door te vragen of er "gevaarlijke dieren" in het park waren. Ze lachten zo hard dat ze ons uitnodigden om hun worst en bier te delen, en we eindigden met een impromptu feestje tot zonsondergang.
Een van hen, een gepensioneerde mijnwerker genaamd Bruce (natuurlijk heette hij Bruce), vertelde ons alles over de mijnbouwindustrie van Western Australia terwijl hij expert worstjes draaide alsof hij een BBQ-Olympiër was. Hij noemde Michael consequent "Mick" en mij "Tulip" (omdat ik Nederlands ben, snap je?), en niets wat we zeiden kon hem overtuigen onze echte namen te gebruiken.
De Swan Valley wijnstreek - waar we bijna verbleven
Wist je dat Perth zijn eigen wijnregio heeft, op slechts 30 minuten rijden van het centrum? Wij ook niet! De Swan Valley was een geweldige verrassing, vooral omdat het betekende dat we wijn konden proeven zonder uren te hoeven rijden.
We huurden fietsen en deden de "wijnfietsroute" langs verschillende wijnhuizen. Laat me je vertellen: fietsen en wijnproeven is een GEVAARLIJKE combinatie. Halverwege de tweede wijnmakerij besloot Michael dat hij Nederlands genoeg was om een "shortcut" door de wijngaarden te nemen, resulterend in hem vast komen te zitten in de modder tussen de wijnstokken. De eigenaar vond het hilarisch en maakte er foto's van die, voor zover wij weten, nog steeds in hun proefkamer hangen als waarschuwing voor andere toeristen.
In Sandalford Wines raakten we aan de praat met de sommelier die ons vertelde dat veel Europeanen tegenwoordig naar de regio verhuizen om in de wijnindustrie te werken. Op weg naar buiten fluisterde Michael: "We zouden hier kunnen wonen en WIJN maken." Voor ongeveer 48 uur was ons plan om alles op te geven en naar Perth te verhuizen om druiven te verbouwen. Gelukkig verdween dit idee na onze volgende kater.
Rottnest Island en de quokka-obsessie
Als je naar Perth gaat, MOET je de ferry naar Rottnest Island nemen. Dit autoluwe eiland staat bekend om twee dingen: prachtige stranden en quokkas. Quokkas zijn deze kleine buideldieren die eruitzien alsof ze constant glimlachen, en ze hebben GEEN angst voor mensen.
Natuurlijk moesten we de beroemde "quokka selfie" maken - ze zijn zo fotogeniek dat het belachelijk is. Michael bracht letterlijk twee uur door met proberen de perfecte selfie te maken, terwijl ik van een afstandje toekeek hoe hij op zijn buik over de grond kroop om op ooghoogte met de beestjes te komen.
We huurden fietsen om het eiland rond te touren, en het was een van de mooiste dagen van onze hele reis. Kristalheldere baaien, witte stranden, en nauwelijks andere mensen. Bij een baai genaamd Little Salmon Bay gingen we snorkelen en zagen we zoveel kleurrijke vissen dat het voelde als zwemmen in een aquarium.
Michael werd helemaal enthousiast over een "enorme vis" die hij had gezien, totdat een local hem vertelde dat het "gewoon een kleine babyhaai" was. Zijn gezicht toen hij het woord "haai" hoorde was onbetaalbaar - hij is daarna niet meer het water in gegaan.
De laatste dagen: afscheid nemen van down under
Onze laatste week in Australië brachten we door in Sydney, omdat we vanaf daar terugvlogen. Deze keer waren we beter voorbereid op de stad, en het voelde bijna als thuiskomen. We verbleven in een Airbnb in Surry Hills, wat een perfecte uitvalsbasis bleek te zijn.
Bucketlist-items die we nog moesten afvinken
Ondanks onze eerdere tijd in Sydney hadden we nog steeds een paar dingen op onze bucketlist staan:
- Sydney Fish Market: We stonden om 5:30 's ochtends op (jetlag hielp voor één keer) om de ochtendveiling bij te wonen. Het is FASCINEREND om te zien hoe de vishandelaren bieden op enorme hoeveelheden zeevruchten. Daarna aten we het versste sushi-ontbijt ooit, wat een vreemde maar heerlijke manier bleek te zijn om de dag te beginnen.
- Blue Mountains dagtocht: We namen een georganiseerde tour, omdat we na het "verdwaalincident" niet meer vertrouwden op onze eigen navigatievaardigheden. De Three Sisters rotsformatie was indrukwekkend, maar de hoogtepunt was de scenic railway - de steilste spoorlijn ter wereld. Michael deed alsof hij doodsbang was, totdat een 8-jarig meisje naast ons zei "dit is saai, ik wil dat het sneller gaat" en hij zich gedwongen voelde om stoer te doen.
- Taronga Zoo: We besloten de Australische fauna een laatste eerbetoon te brengen met een bezoek aan deze dierentuin, die een spectaculair uitzicht over de haven biedt. Het hoogtepunt? De vogel-show waarbij een enorme zeearend RECHT OVER ONS HOOFD vloog. Ik heb nog nooit Michael zo snel zien bukken. De vogeltrainer verzekerde hem lachend dat de vogel niet geïnteresseerd was in zijn "dunner wordende haar", een opmerking die Michael nog steeds kwetst als ik het ter sprake breng.
Wat we zullen missen (en wat niet)
Bij het inpakken van onze koffers (een hele uitdaging, want hoe passen drie didgeridoos, acht zakken koffie, twaalf flessen wijn en een verzameling opal-sieraden in twee koffers?), reflecteerden we op wat we het meest zouden missen aan Australië:
Dingen die we zullen missen:
- De ongelooflijke koffie overal, zelfs in de kleinste cafés
- De zorgeloze "no worries" mentaliteit
- Brunch als een nationale sport (avocado toast for the win!)
- De prachtige stranden die nooit ophouden
- Willekeurige gesprekken met vreemden die vrienden worden
- Tim Tams (we hebben letterlijk een koffer half gevuld met deze koekjes)
- De veiligheid en vriendelijkheid overal
Dingen die we NIET zullen missen:
- Het constante zonnen van Michael's voorhoofd (sorry lieverd, maar het werd een probleem)
- De prijs van alles (serieus, €7 voor een kopje koffie?!)
- Huntsman spinnen die uit het niets verschijnen
- Het gevoel van zand OVERAL, zelfs weken na een strandbezoek
- De 24+ uur durende vlucht terug naar Nederland (ik krijg nachtmerries als ik eraan denk)
- Mensen die "how ya going?" zeggen als begroeting en dan wegliepen terwijl ik daadwerkelijk vertelde hoe het met me ging
De emotionele laatste avond (waarin we beiden absoluut NIET huilden)
Op onze laatste avond besloten we terug te gaan naar waar onze Sydney-ervaring begon: het Opera House. We boekten een tafel bij Opera Bar met uitzicht op de haven bij zonsondergang, bestelden belachelijk dure cocktails, en toastten op drie maanden van avonturen.
We maakten een lijst van alle plaatsen waar we waren geweest, alle bizarre dingen die we hadden gegeten (kangoeroe, krokodil, Vegemite), alle nieuwe woorden die we hadden geleerd ("arvo", "thongs" voor slippers, "esky" voor koelbox), en alle nieuwe vrienden die we hadden gemaakt.
En nee, we huilden absoluut NIET allebei een beetje toen de lichten van de Harbour Bridge aangingen en we beseften dat dit het einde was van ons Australische avontuur. Dat waren gewoon... uhm... mieren in onze ogen. Of iets dergelijks.
Wat we hebben geleerd (over reizen, Australië, en onszelf)
Deze reis heeft ons zoveel geleerd:
Over reizen:
- Langzaam reizen is zoveel beter dan rennen van de ene plek naar de andere
- De beste ervaringen komen van het ontmoeten van locals
- Soms zijn de "fouten" (zoals verdwalen) de meest memorabele momenten
- Een campervan is geweldig, totdat je drie dagen achter elkaar regen hebt
- Je hebt altijd minder kleren nodig dan je denkt, en meer ruimte voor souvenirs
Over Australië:
- Het is ENORM en drie maanden is nog steeds niet genoeg
- De reputatie voor dodelijke dieren is overwegend overdreven (maar die spinnen zijn echt groot)
- Het is een land van contrasten: woestijnen en regenwouden, moderne steden en oeroude culturen
- De koffiecultuur is geen grap, het is een nationale obsessie
- "No worries" is meer dan een uitdrukking, het is een levensstijl
Over onszelf:
- Michael heeft een verborgen talent voor het maken van vrienden met letterlijk IEDEREEN
- Ik ben veel avontuurlijker met eten dan ik dacht
- We zijn allebei verrassend goed in het aanpassen aan onverwachte situaties
- Samen reizen heeft ons dichter bij elkaar gebracht, zelfs als we soms wilden dat we meer dan 5 vierkante meter hadden om uit elkaar te gaan
- We hebben allebei een diepe liefde ontwikkeld voor Tim Tams, en dat is een probleem voor onze gezondheid
Onze tips voor jouw Australië-reis
Als je overweegt om naar Australië te gaan (en dat zou je ABSOLUUT moeten doen), hier zijn onze belangrijkste tips:
- Neem je tijd. Drie weken is het absolute minimum, en dan zie je nog maar een fractie. Drie maanden was perfect voor ons, maar zelfs toen konden we niet alles zien.
- Huur een campervan voor ten minste een deel van je reis. Het geeft je zoveel vrijheid en je ziet delen van het land die je anders zou missen. Maar kies er een die iets groter is dan je denkt nodig te hebben (geloof me).
- Praat met locals. Australiërs zijn ongelooflijk vriendelijk en geven je de beste tips over verborgen pareltjes die niet in reisgidsen staan.
- Wees voorbereid op de kosten. Australië is duur, vooral in de grote steden. Budgetteer meer dan je denkt dat je nodig hebt.
- Bescherm jezelf tegen de zon. De Australische zon is genadeloos, zelfs op bewolkte dagen. Geloof me, een zonnebrand die je wenkbrauwen doet vervellen is GEEN goede look (sorry weer, Michael).
- Leer de lokale slang. Australiërs hebben een heel eigen vocabulaire, en het is super leuk om het te leren gebruiken. Plus, locals vinden het hilarisch als je "g'day mate" zegt met een Nederlandse accent.
- Doe de touristy dingen, maar zoek ook verder. Ja, het Opera House is een must-see, maar de kleine cafés in Surry Hills, de verborgen stranden net buiten de stad, en de gesprekken met locals in een pub zijn wat je reis echt bijzonder maakt.
- Wees flexibel. Onze favoriete ervaringen waren vaak degene die we niet hadden gepland. Die extra week in Byron Bay? Beste beslissing ooit.
Tot slot: is Australië het waard?
Als je het nog niet had gemerkt van dit gigantische reisverslag: JA, ABSOLUUT, 100%, ZONDER TWIJFEL.
Australië heeft ons hart gestolen, en een stukje van ons is daar achtergebleven. We zijn al aan het sparen voor ons volgende bezoek, want er is nog zoveel dat we willen zien: de Outback, Tasmania, Darwin, de Whitsundays... de lijst gaat maar door.
Dus pack je bags, book die ticket, en ga op avontuur in het land down under. Misschien zie je er wel een kangoeroe die high-fives uitdeelt of een boyfriend die zijn zwembroek verliest in de golven van Surfers Paradise. En als dat gebeurt, denk dan aan ons en lach net zo hard als wij deden.
Tot de volgende keer, avonturiers!
Liefs, Merel en Michael
